Jean Negulesco, Οι ανίκητοι έξι (The invincible six, 1970)

Jean Negulesco, Οι ανίκητοι έξι (The invincible six, 1970)

 

  Δεν είναι επτά σαμουράι, δεν είναι επτά υπέροχοι, είναι έξι ανίκητοι.

  Μα τι έγινε ο έβδομος;

  Θα ήταν πιο αβανταδόρικη η ταινία αν υπήρχε ένας ακόμη, που θα παρέπεμπε στους «Επτά σαμουράι» του Κουροσάβα (την έχω δει τρεις τέσσερις φορές, όμως παλιά, δεν έχω γράψει γι’ αυτήν. Κάποια στιγμή θα την ξαναδώ και θα γράψω. Τελικά δεν άντεξα, την ξαναείδα).

  Βλέπω πακέτο σκηνοθέτες, αλλά και πακέτο ηθοποιούς, όμως χωρίς να γράψω γι’ αυτούς για όλες τις ταινίες τους που έχω δει. Τώρα είπα να κάνω μια εξαίρεση και να γράψω για τις ταινίες του Behrouz Vossoughi, του Λώρενς Ολιβιέ του ιρανικού κινηματογράφου. Έχω γράψει γι’ αυτόν στην προηγούμενη ανάρτησή μου, τα «Καραβάνια». Εδώ να πω ότι αποφάσισα να δω και ταινίες του που είναι ιρανοαμερικάνικης παραγωγής (προφανώς πριν την ιρανική επανάσταση του 1979) ή αμερικάνικης. Όσο για τις ιρανικές του, θα δω και όσες απ’ αυτές δεν έχω δει και βρίσκονται στο imvbox.

  Οι «ανίκητοι έξι» είναι η πρώτη ταινία ιρανοαμερικάνικης παραγωγής στην οποία συμμετέχει ο Βοσουγκί.

  Στην αρχή είναι οι τρεις. Η επιχείρησή τους να κλέψουν το πολύτιμο στέμμα δεν στέφεται με επιτυχία, αλλά καταφέρνουν να ξεφύγουν. Στο δρόμο θα συναντήσουν τους άλλους τρεις και θα γίνουν έξι. Μόνο ένας είναι ιρανός, ο Βοσουγκί.

  Το χωριό απειλείται από τους ληστές. Μόλις πρόσφατα σκοτώθηκε ο αρχηγός τους. Ένας απ’ αυτούς διεκδικεί τη θέση του, αλλά και την καρδιά της φιλενάδας του της Έλκε Σόμερ, που θα βρεθεί με τους έξι. Αυτή τη φορά το κυνήγι του θησαυρού αφορά ένα πολύτιμο φυλακτό.

  Δεν θα βρεθεί. Ο επίδοξος αρχηγός των ληστών θα σκοτωθεί. Μαζί του θα σκοτωθούν και οι δύο από τους έξι. Ο Βοσουγκί θα μείνει με τη γυναίκα του. Οι άλλοι τρεις θα φύγουν. Τι θα κάνει η Έλκε Σόμερ, θα τους ακολουθήσει;

  Τελικά επιλέγει να τους ακολουθήσει.

  Βρίσκονται σε ένα σταυροδρόμι. Ποιο δρόμο να ακολουθήσουν, της αρετής ή της κακίας; Το παίζουν κορώνα γράμματα. Αυτό θα πει τυχοδιώκτης.

  Καλογυρισμένη περιπέτεια, με αρκετό πιστολίδι και κυνηγητά που είναι η στάνταρ συνταγή για τις περιπέτειες, καθώς και εκρήξεις με νιτρογλυκερίνη, με την οποία εξοντώνουν μαζικά τους ληστές. Εντυπωσιακή είναι η σκηνή που σε ένα κυνηγητό η μηχανή κινδυνεύει να ανατραπεί, και σαν από θαύμα ο αναβάτης, ένας από τους έξι, την επαναφέρει. Η διαφορά με την ταινία του Κουροσάβα είναι ότι δεν αμύνονται στο χωριό αλλά επιτίθενται στο άντρο των ληστών και τους εξοντώνουν.

  Η ταινία έχει ενδιαφέρον για μας γιατί τη μουσική υπογράφει ο Μάνος Χατζηδάκης. Πολύ ωραίο το μουσικό θέμα το οποίο ακούμε κατά διαστήματα, που έχει το χρώμα τόσο της ελληνικής, όσο και της ιρανικής μουσικής.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για τα «Καραβάνια».