Ηλίας Παρασκευάς, Οι απάχηδες των Αθηνών (1950)

Ηλίας Παρασκευάς, Οι απάχηδες των Αθηνών (1950)

 

  Αφού είδαμε την ομώνυμη ταινία του Δημήτρη Γαζιάδη (διαβάστε πρώτα αυτή την ανάρτηση, να μην ξαναλέω τα ίδια πράγματα), είπαμε να δούμε και την ταινία του Ηλία Παρασκευά.

  Υπάρχουν διαφορές στις δυο ταινίες, πέρα από το ότι η ταινία του Γαζιάδη ανήκει στην μεταβατική περίοδο του βωβού κινηματογράφου, «άδουσα και ηχητική», πάντως όχι ομιλούσα.

  Δεν υπάρχει το επεισόδιο με το άλογο, δεν υπάρχει καθόλου το αίσθημα ανάμεσα στον Κώστα και στη Βέρα. Συναντιώνται για πρώτη φορά στη δεξίωση του πατέρα της, του Παραλή, όπου έχει πάει υποδυόμενος τον πρίγκηπα. Απεναντίας εδώ βλέπουμε σε μεγάλη έκταση το αίσθημα του Κώστα και της Τιτίκας, που στην ταινία του Γαζιάδη δεν τονιζόταν ιδιαίτερα, μάλιστα φαινόταν μονόπλευρο, μόνο από την μεριά της Τιτίκας, παρόλη την εκτίμηση που της τρέφει ο Κώστας.

  Γιατί υποδύθηκε τον πρίγκηπα;

  Ήταν η εκδίκηση που πήρε ο γραμματέας του Παραλή, όταν του αρνήθηκε σκώντας στα γέλια το χέρι της κόρης του. Έπεισε μέσω ενός φίλου του τον Κώστα (εδώ δεν φάνηκε να του δίνουν χρήματα) να σκαρώσουν μια αθώα φάρσα στον Παραλή. Εμφανίζεται σαν πρίγκηπας του Βυζαντίου και όχι σαν πρίγκηπας του όρους Άθως, όπως στην ταινία του Γαζιάδη.

  Εξαιρετικότατος στο ρόλο του γραμματέα ο Ντίνος Ηλιόπουλος.

  Η κληρονομιά έρχεται στο τέλος. Η καημένη η Τιτίκα, έχει πέσει άρρωστη, δεν έχει πια καμιά ελπίδα, ο Κώστας έγινε πλούσιος, θα ψάχνει για καλύτερη νύφη.

  Οι δυο φίλοι του πηγαίνουν και του τα ψάλλουν. Νιώθοντας ένοχος που τόσο διάστημα δεν έδωσε σημεία ζωής πηγαίνει και βρίσκει την Τιτίκα, σε ένα ευτυχισμένο τέλος.

  Τη παράσταση την κλέβουν κυριολεκτικά ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Φραγκίσκος Μανέλης, απάχηδες με τα όλα τους. Βλέπουμε τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στα νιάτα του, και τον Αιμίλιο Βεάκη σαν νεόπλουτο Παραλή.

  Κάπως πρέπει να πλουτίσουμε την ταινία, μα πώς;

  Ο Παρασκευάς βάζει ένθετο ένα όνειρο του Μανέλη. Βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, για να παραλάβει μια κληρονομιά από τον πλούσιο θείο του που μόλις απεβίωσε. Μοναδικός όρος: να μείνει στην Κωνσταντινούπολη.

  Να απαρνηθώ την Ελλαδίτσα μας; πριτς!

  Θα τους δούμε να φλερτάρουν την γυναίκα ενός πλούσιου αγά, αλλά προπαντός θα απολαύσουμε ανατολίτικους αμανέδες και το χορό μιας χορεύτριας.

  Ευχάριστη ταινία, όμως εμένα μου άρεσε περισσότερο η ταινία του Γαζιάδη.

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube.