Mahmoud Rahmani, Η μητέρα μου η βελανιδιά (2011)
Ενώ το προηγούμενο ντοκιμαντέρ του Ραχμανί, ο «Κακός οιωνός», ήταν ένα συναρπαστικό μονόπλανο-αφήγηση, «Η μητέρα μου η βελανιδιά» είναι ένα εικαστικό πολύπλανο.
Σύμπτωση:
Το προηγούμενο βιβλίο που συζητήσαμε στη «Λέσχη Ανάγνωσης» του Victoria Square Project ήταν το «Φράγμα» του Σπύρου Πλασκοβίτη. Για ένα φράγμα μας μιλάει εδώ ο Ραχμανί, και τις καταστροφικές επιπτώσεις που είχε στο περιβάλλον και στους ανθρώπους. Χωριά βυθίστηκαν στο νερό, υδάτινοι πόροι για τις αγροτικές καλλιέργειες στέρεψαν, άνθρωποι ξεσπιτώθηκαν, τεράστιες δασικές εκτάσεις με βελανιδιές πνίγηκαν κάτω από το νερό. Το Ιράν, διαβάζουμε σε μεσότιτλους, είναι η τρίτη χώρα στον κόσμο σε δημιουργία φραγμάτων μετά την Κίνα και την Τουρκία. Αντίστροφα, ως προς την προστασία του περιβάλλοντος, βρίσκεται στην 132η θέση ανάμεσα σε 146 χώρες.
Πολλοί άνθρωποι ζουν από την παράνομη παραγωγή κάρβουνου από τις βελανιδιές. Τώρα με το φράγμα, όταν πέφτει η στάθμη του νερού, πηγαίνουν και τις κόβουν.
Στις ερημιές αυτές βρίσκεται μόνιμα ένας μοναχικός άνθρωπος (άλλη σύμπτωση: προχθές είδαμε τον «Ξαναγεννημένο» του Σοχράμπ Χοσραβί, ένα ντοκιμαντέρ για έναν μοναχικό άνθρωπο που ζει μόνος του στην έρημο). Αυτός δεν κόβει ξύλα για να κάνει κάρβουνο, πιστεύει ότι δεν πρέπει να πληγώνουμε τα δέντρα, πονάνε (και μια τελευταία σύμπτωση: πριν λίγες μέρες διαβάσαμε το «Παν» του Μυριβήλη όπου αναφέρεται κάτι παρόμοιο), όμως προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν εργάτης σ’ αυτούς που το φτιάχνουν για να εξοικονομήσει λίγα χρήματα. Τον θεωρούν όλοι ελαφρώς σαλεμένο και τον πειράζουν.
Πώς κατέληξε έτσι;
Αγαπούσε μια κοπέλα αλλά δεν του την έδωσαν. Ο πατέρας της την πάντρεψε με κάποιον άλλο. Από τότε κάθεται σε μια πλαγιά και παραμονεύει να τη δει να περάσει από το δρόμο.
Και όχι μόνο.
Με το κάρβουνο ζωγραφίζει τη μορφή της πάνω στα βράχια. Μπορεί να μη μοιάζει εντελώς, όμως για αυτόν είναι η εικόνα της αγαπημένης του.
Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Κακός οιωνός».
No comments:
Post a Comment