Ramtin Lavafipour, Berlin - 7ο (2013)

 

Ramtin Lavafipour, Berlin - 7^ο (2013)

 

  Το «Βερολίνο-7^ο» του ιρανού σκηνοθέτη Ramtin Lavafipour είναι μια ταινία για τους μετανάστες. Κάποια από τα επεισόδια που παρακολουθούμε είναι τυπικά, κάποια όχι. Τα μη τυπικά επεισόδια είναι λίγο πολύ απαραίτητα σε μια ταινία.

  Κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας είναι ο πατέρας, ένας καθηγητής αγγλικών, η κόρη του και το αγοράκι του. Μετά το θάνατο της γυναίκας του από μια βομβιστική επίθεση στη Βαγδάτη αποφασίζει να πάρει τα παιδιά του και να φύγουν από τη χώρα. Η Γερμανία είναι ένας καλός προορισμός. Μαζί τους στο φορτηγό που θα τους μεταφέρει λαθραία είναι και ένα ζευγάρι.

  Βλέπουμε την αγωνία τους μέχρι να περάσουν τον έλεγχο των συνόρων και τους παρακολουθούμε να τρέχουν σαν τρελοί μέσα στα δένδρα για να φτάσουν σε ένα προσωρινό καταφύγιο. Μετά θα πάνε στο Βερολίνο.

  Για να τους δεχτούν ως μετανάστες πρέπει να πουν μια πειστική ιστορία.

  Την κόρη του την απήγαγαν, πούλησε μισοτιμής το φαρμακείο του για να την ελευθερώσει. Ο γιος του έμεινε βουβός μετά το θάνατο της μητέρας του, στον οποίο ήταν παρών.

  Δεν τον πιστεύουν. Την ιστορία της απαγωγής την έχουν ακούσει άλλες τρεις φορές. Σε ένα μήνα θα πρέπει να φύγουν από τη χώρα.

  Η ιστορία είναι πιο θλιβερή, και έχει να κάνει με τον μουσουλμανικό συντηρητισμό. Την κοπέλα την συνέλαβαν κατά λάθος, και έκανε δυο μήνες στη φυλακή. Όταν κατάλαβαν το λάθος τους την άφησαν ελεύθερη. Όμως προηγουμένως την είχαν βιάσει.

  Το Ιράκ δεν είναι μέρος για να ζήσει μια βιασμένη κοπέλα. Και προπαντός μην το πεις στον πατέρα σου, της λέει η θεία της.

  Την πραγματική της ιστορία θα τη μάθει μια κοινωνική λειτουργός, έπειτα από προσπάθειες. Θα πάρουν προσωρινή άδεια παραμονής για τρία χρόνια, και μετά θα πάρουν μια μόνιμη.

  Ο πατέρας εκπλήσσεται.

  Όμως δεν θα μάθει το λόγο.

  Το άλλο ζευγάρι κουβαλάει και αυτό τη θλιβερή του ιστορία. Δυο απόπειρες αυτοκτονίας θα κάνει η γυναίκα του.

  Σε ένα από τα τελευταία πλάνα βλέπουμε το αγοράκι να κοιτάζει έξω από το παράθυρο που χιονίζει. Χιόνι, λέει. Ευχάριστη έκπληξη για την αδελφή του.

  Στο «Φράγμα», το μυθιστόρημα του Σπύρου Πλασκοβίτη, η μουγκή δεν θα μιλήσει, όχι όμως και στην κινηματογραφική μεταφορά του.

  Θυμάμαι τώρα και το μουγκό αγοράκι που, κάνοντας συντροφιά με το γιο του Checco Zalone στην ταινία του Gennaro Nunciante «Και ο Θεός να βάλει το χέρι του» (2013), μίλησε.  

  Η συνειρμική μου μνήμη δουλεύει ακόμη πολύ καλά, όχι όμως και η πρόσφατη.

 

  Και δυο λόγια για τον σκηνοθέτη.

  Ο Ramtin Lavafipour γεννήθηκε το 1972 στο Abadan, στο Ιράν. Σπούδασε κινηματογραφία στην Τεχεράνη. Η πρώτη του ταινία «Be calm and count to seven» (2008) βραβεύτηκε σε διάφορα φεστιβάλ. Η επόμενη ταινία του ήταν το «Berlin-7^ο», και η τελευταία του μέχρι στιγμής το «Hattrick» (2018).