Andrzej Zulawski, Boris Godunov (1989)

Andrzej Zulawski, Boris Godunov (1989)

 

  Ένας φίλος (να μην πω το όνομά του) μου σύστησε να δω την ταινία του Ζουλάφσκι «On the silver globe». Δεν μου άρεσε, και όχι μόνο για την αφηγηματική της ασάφεια. Και για το «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» είχα κάποιες ενστάσεις.

  Σε σχόλιο κάτω από την ανάρτησή μου μού συνέστησε να δω και τη «Szamanka» και να συζητήσουμε μετά για την ηθοποιό. 

  Στα είκοσι πρώτα λεφτά σταμάτησα. Είχα ήδη δει δυο βιασμούς. Υποψιασμένος, κοιτάζω το IMDb. Επιβεβαιώθηκε η υποψία μου, ήταν horror.

  Στις ταινίες τρόμου λέω όχι, και έτσι δεν συνέχισα. Το έγραψα σε σχόλιο στο φίλο μου. Μου είπε για την εξαιρετική ηθοποιό που μετά χάθηκε. Μα γιατί χάθηκε;

  Ψάχνω πάλι στο IMDb το βιογραφικό της και καράφλιασα μ’ αυτά που διάβασα. Ο Ζουλάφσκι της φέρθηκε χειρότερα από ό,τι ο Μπερτολούτσι στη Μαρία Σνάιντερ στο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι», και τον οποίο έχω βάλει γι’ αυτό το λόγο σε μαύρη λίστα: δεν θα ξαναδώ ταινία του. Διαβάζω και για τις art movies του Ζουλάφσκι, και έχω ένα λόγο παραπάνω να μην θέλω να τον ξαναδώ. Δεν είμαι καθόλου φαν των art movies, αλλά φυσικά βλέπω κι απ’ αυτές.

  Στη μαύρη λίστα λοιπόν και ο Ζουλάφσκι, όμως με εξαιρέσεις. Λέω να δω τις τέσσερις ταινίες που γύρισε με τη Σοφί Μαρσώ, συντρόφισσά του εκείνα τα χρόνια με την οποία έκανε ένα γιο. Αν αντέξω. Όμως οπωσδήποτε θα το «L'Amour braque», χαλαρή μεταφορά του «Ηλίθιου» του Ντοστογιέφσκι. Μόλις τον ξαναδιαβάσω (για πρώτη φορά τον διάβασα μαθητής δευτέρας γυμνασίου και έγινα φαν του Ντοστογιέφσκι) θα τη δω, όπως βέβαια και τον «Ηλίθιο» του Κουροσάβα.

  Υπάρχει και μια ακόμη εξαίρεση: ο «Μπορίς Γκοντουνόφ». Είναι από τις πιο αγαπημένες μου όπερες.

  Θυμάμαι που το καλοκαίρι του 2007 θα ανέβαινε στο Μέγαρο σε σκηνοθεσία ενός αγαπημένου μου σκηνοθέτη, τον οποίο είδα πακέτο, τον Αλεξάντρ Σοκούροφ. Ένα μήνα πριν την παράσταση πήγα να βγάλω εισιτήριο και είχαν ήδη εξαντληθεί. Δεν συγχώρησα ποτέ τον εαυτό μου για αυτή την ολιγωρία. 

  Καταλαβαίνω γιατί θέλησε ο Ζουλάφσκι να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την όπερα του Μουσόργκσκι. Το μεσαιωνικό φόντο του επέτρεπε τα σκοτεινά πλάνα και τις γκροτέσκες φιγούρες των ρώσων χωρικών. Τέτοιες γκροτέσκες φιγούρες είδαμε και στην ταινία του «On the silver globe».

  Ξέχασα να το γράψω στην ανάρτηση που έκανα γι’ αυτήν, είδα και εδώ την κάμερα να κινείται σαν υπερκινητικό παιδί, κάτι που με κουράζει και δεν μου αρέσει σε μια ταινία. Μου το θύμισε η βικιπαίδεια.

  Δεν σκανδαλίστηκα από το γυμνό, ούτε από τους εξωοπερατικούς θορύβους (για παράδειγμα, καλπασμός των αλόγων). Ούτε το ότι εμφανίστηκαν για δευτερόλεπτα στρατιώτες με καλάσνικοφ, ούτε που είδα τρεις φορές την Ντόλη, υπενθυμίζοντάς μας ότι έχουμε να κάνουμε με γύρισμα ταινίας. Όμως με ξένισε το να υποδύεται το ρόλο του τρελού και του ψευτο-Δημήτρη ο ίδιος ηθοποιός, δεν υπήρχε λόγος.

  Εξαιρετικός ο Ruggero Raimondi στο ρόλο του Μπορίς Γκοντουνόφ, αν και πρέπει να σημειώσουμε ότι ντουμπλαρίστηκε η φωνή άλλων ηθοποιών που δεν ήταν τραγουδιστές.

  Μπορεί κάποιες από τις ταινίες του Ζουλάφσκι να μου άρεσαν αν τις έβλεπα. Όμως, όπως είπα, τον έχω βάλει σε μαύρη λίστα, όπως και τον Μπερτολούτσι.

  Μα, θα μου πείτε, έχουν γυρίσει εξαιρετικές ταινίες.

  Ξέρετε πόσες εξαιρετικές ταινίες έχουν γυρίσει άλλοι εξαιρετικοί σκηνοθέτες και δεν θα προλάβω να τις δω;

  Επί τη ευκαιρία λέω να ξαναδώ και τον «Μαγικό αυλό» του Μπέργκμαν.