Andrzej Żuławski, L’ important c’ est d’ aimer (Σημασία έχει ν’ αγαπάς, 1975)

Andrzej Żuławski, L’ important c’ est d’ aimer (Σημασία έχει ν’ αγαπάς, 1975)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Μια γυναίκα, δύο άντρες, γνωστό το μοτίβο, πάνω στο οποίο ο Ζουλάφσκι έφτιαξε μια καταπληκτική ταινία την οποία ξαναείδα με μεγάλη συγκίνηση.

  Ο Ναντίν, η γυναίκα, ο Ζακ, ο άντρας της που κυριολεκτικά την τράβηξε από το βούρκο, και ο Σερβέ, ο άντρας που θα την ερωτευθεί.

  Σημασία δεν έχει το σεξ, έχει το «ν’ αγαπάς». Για ένα πήδημα ήθελε τον Σερβέ, ο οποίος όμως δεν της έκανε τη χάρη γιατί την είχε ερωτευτεί. Θα χρηματοδοτήσει μια παράσταση του «Ερίκου του 3^ου» του Σαίξπηρ για να παίξει η Ναντίν, με τον όρο να μην το μάθει. Αυτή θα το μάθει, και θα πάει να του δοθεί για δεύτερη φορά, «για να βγάλει το χρέος». Αυτός και πάλι θα αρνηθεί. Δεν την θέλει για ένα πήδημα, τη θέλει δική του.

  Και ο Ζακ, ο άντρας της; Θεωρώ ότι είναι σεναριακή αστοχία να μας τον πρωτοπαρουσιάσουν σχεδόν γελοίο. Όχι όμως και στα επόμενα επεισόδια, που κατακτάει την συμπάθειά μας. Όταν μάθει ότι η Ναντίν δεν τον αγαπάει πια και ότι στην καρδιά της έχει βάλει άλλον άντρα θα αυτοκτονήσει.

  Άλλη σεναριακή αστοχία: Τα χάπια σε ρίχνουν σε βαθύ ύπνο από τον οποίο δεν ξυπνάς. Κάποια που ξέρω ξύπνησε μετά από τρεις μέρες έχοντας μουσκεμένα τα σεντόνια του κρεβατιού. Σε σπασμούς επιθανάτιας αγωνίας σε ρίχνει για παράδειγμα το παραθείο, με το οποίο αυτοκτόνησε ένας χωριανός μου, όταν εγώ ήμουν μικρός.

  Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι το έργο θα είχε το ίδιο τέλος με το «Δωμάτιο με θέα» (1985), με το φάντασμα του νεκρού να μπαίνει ανάμεσα στους δυο ερωτευμένους. Μάλιστα κάποια στιγμή έδωσε αυτή την εντύπωση.

  Όμως όχι, το έργο έχει χάπι εντ, και μάλιστα προετοιμάστηκε εντυπωσιακά με ένα επεισόδιο στην αρχή της ταινίας.

  Έχω ξανακάνει την παρακάτω σκέψη, την οποία έχω καταθέσει γράφοντας μια κριτική για το βιβλίο της Μαρίνας Νεμάτ «Η φυλακισμένη της Τεχεράνης», έργο αυτοβιογραφικό. Οι συγγραφείς εστιάζουν στους κεντρικούς ήρωες, πράγμα που από μόνο του οδηγεί τις συμπάθειες των αναγνωστών σ’ αυτούς. Αναρωτήθηκε όμως κανείς αναγνώστης πόσο απελπισμένος μπορεί να ένοιωθε ο λόρδος Τσάτερλι που του έκλεψε τη γυναίκα του ο κηπουρός του; Συλλογίστηκε την απελπισία του κυρίου Μποβαρύ, βλέποντας τη γυναίκα του, που τον είχε απατήσει, να πεθαίνει; Άραγε ο θεατής, φτάνοντας στο τέλος της ταινίας του Ζουλάφσκι, θα συλλογιστεί πάνω στον απελπισία του Ζακ, που αυτοκτόνησε γιατί η γυναίκα που αγαπούσε όχι μόνο έπαψε να τον αγαπάει αλλά αγάπησε άλλον άντρα; Ο οποίος μάλιστα, πριν αυτοκτονήσει, πούλησε ότι είχε και δεν είχε, όπως ο άνδρας της Νεμάτ στη «Φυλακισμένη της Τεχεράνης», και έβαλε τα χρήματα στο λογαριασμό της.

  Για μένα το έργο έχει τίτλο «Σημασία δεν έχει μόνο ν’ αγαπάς, αλλά και ν’ αγαπιέσαι».