Alex Kurtzman, The mummy (Η μούμια, 2017)
Από προχθές στους κινηματογράφους, και στην
πατρίδα μου την Ιεράπετρα.
«Η μούμια» έχει κάποια κοινά στοιχεία με τη «Wonder woman» που είδαμε πρόσφατα. Αφηγηματικά, κινείται επίσης σε δυο χρονικά επίπεδα:
της αρχαίας Αιγύπτου και της σημερινής εποχής, στο μετά Σαντάμ Ιράκ.
Διακρίνουμε επίσης ίχνη χιούμορ στο πρώτο μισό της ταινίας, και βέβαια ένα
ερωτικό αίσθημα, εδώ σαφέστατο, που όμως δεν ευοδώνεται. Και οπωσδήποτε δράση,
άφθονη δράση με τα συνακόλουθα σασπένς. Και βέβαια το μανιχαϊστικό δίπολο «το καλό
versus το κακό».
Καλός είναι ο Τομ Κρούζ και η Τζένη, κακιά
είναι η αιγύπτια πριγκίπισσα που σκότωσε τον πατέρα, τη μητέρα της και τον
μικρό της αδελφό. Για τιμωρία την μουμιοποίησαν ζωντανή και την έθαψαν στη
μακρινή Μεσοποταμία, όπως έλεγαν εκείνη την εποχή οι Έλληνες το Ιράκ. Κακός
είναι και ο Σετ, ο αιγυπτιακός θεός του θανάτου.
Έχω γράψει για έργα που αναφέρονται στην
αυτοθυσία της γυναίκας για χατίρι του άνδρα («Άλκιστις», «Νόρμα», «Αντίο
παλλακίδα μου» κ.ά.), με τελευταία την κριτική μου για την «Καταιγίδα» (1965)
του Κώστα Ανδρίτσου. Πάντα σημειώνω ότι δεν έχω υπόψη μου έργα με το
αντίστροφο, δηλαδή ο άνδρας να αυτοθυσιάζεται για τη γυναίκα. Και τελικά πέφτω
πάνω στην «Μούμια», όπου βλέπουμε τον Τομ Κρουζ να αυτοθυσιάζεται για να φέρει
στη ζωή την Τζένη.
Δεν είμαι φαν του είδους αλλά την είδα
ευχάριστα, αν και οι κλειστοφοβικοί εσωτερικοί χώροι του δεύτερου μισού της ταινίας
με ψυχοπλάκωσαν. Μπορώ να υποθέσω όμως ότι είναι μια καλή ταινία για τους λάτρεις
του είδους.
Posts
No comments:
Post a Comment