Marcel Barrena, 100 metros (100 μέτρα, 2016)

Marcel Barrena, 100 metros (100 μέτρα, 2016)

Από σήμερα στους κινηματογράφους. 

  Στη Σχολή Αξιωματικών του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Εφοδιασμού Μεταφορών στη Σπάρτη έκαναν εθιμικά σε κάθε σειρά τον λεγόμενο «όρχο» (τόπος όπου σταθμεύουν τα οχήματα). Αυτός ο όρχος ήταν ένα δίωρο ασκήσεων και καψωνιών, αδιανόητο σε σχέση με όσα είχαν υποστεί οι εκπαιδευόμενοι μέχρι τότε. Τον περάσαμε κι εμείς, 105^η σειρά, 1973, αν θυμάμαι καλά γύρω στο Πάσχα.

  Ήταν για μένα ένα μάθημα ζωής. Κατάλαβα ότι ο άνθρωπος έχει πολύ μεγαλύτερες αντοχές και δυνατότητες από ό,τι νομίζει.

  Το ίδιο και ο Ραμόν. Πάσχοντας από σκλήρυνση κατά πλάκας δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα μπορούσε να διανύσει μια απόσταση 100 μέτρων. Και όμως τα κατάφερε, όχι μόνο να διανύσει τα 100 μέτρα αλλά να πάρει μέρος και να τερματίσει σε 4 μαραθώνιους, 8 ολυμπιακά τρίαθλα (περπάτημα, κολύμπι και ποδήλατο) και δεν θυμάμαι τι άλλο ακόμη. Αυτά ο πραγματικός Ραμόν, πάνω στην ιστορία του οποίου γράφτηκε το σενάριο της ταινίας. Τον Ραμόν της ταινίας τον βλέπουμε να τερματίζει μόνο σε ένα τρίαθλο.

  Υπάρχει και ένα ιστορικό προηγούμενο, ο Τζόνι Βαϊσμίλερ, ο Ταρζάν. Από το λήμμα της Βικιπαίδειας που παραθέτω αντιγράφω: «Η υγεία του ήταν τόσο άσχημη, που οι γιατροί τον είχανε ξεγράψει. Ο Τζόνι αποφάσισε να ακούσει τι του είπε ένας γιατρός και άρχισε κολύμβηση, την οποία έκανε με πάθος και είχε αμέσως εξαιρετική απόδοση». Κέρδισε πέντε ολυμπιακά μετάλλια στην κολύμβηση και αρκετά άλλα. Αργότερα έγινε ηθοποιός και διακρίθηκε στο ρόλο του Ταρζάν.

  Είδαμε και την στερεότυπη ανατροπή, δυο άτομα που δεν συμπαθούνται να γίνονται κολλητάρια. Αυτοί ήσαν ο Ραμόν και ο πεθερός του, ο οποίος δεν τον χώνευε καθόλου. Τώρα γίνεται ο προπονητής του, αυτός που θα τον ενθαρρύνει σε όλες τις επιδόσεις που πέτυχε. Την ανατροπή αυτή τη συναντούμε βέβαια πολύ συχνότερα σε ζευγάρια. Ένας άντρας και μια γυναίκα όταν έρχονται σε πρώτη επαφή αντιπαθούν ο ένας τον άλλο, για να καταλήξουν στο τέλος να ερωτευτούν αλλήλους.

  Διαβάζω στο IMDb ότι η ταινία είναι comedy, drama. Προχωράει η ταινία και δεν βλέπω καμιά κωμωδία, ούτε ένα επεισόδιο που να σπάσω έστω ένα χαμόγελο. Όμως όταν ξεκινούν οι προπονήσεις με τον πεθερό η ταινία γίνεται κανονική κωμωδία.

  Υπάρχει και ένα δεύτερο θέμα στην ταινία. Εσείς οι κάποιας ηλικίας χήροι ή ζωντοχήροι (ο πεθερός είναι χήρος) μην απελπίζεσθε και δεν θ’ αργήσει, που λέει και το τραγούδι. Εδώ βέβαια έβαλε το χέρι του και ο γαμπρός.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, όχι μόνο γιατί είναι κωμωδία και έχω δηλώσει ότι το αγαπημένο μου είδος είναι η κωμωδία, αλλά και για τα δυο μηνύματά της που συνοψίζονται στην συμβουλή: μην το βάζετε ποτέ κάτω· και φυσικά για το ωραίο παίξιμο των ηθοποιών.