Lisa Azuelos, Μια τυχαία συνάντηση (Une rencontre, 2014)

Lisa Azuelos, Μια τυχαία συνάντηση (Une rencontre, 2014)

 

  Η Σοφί Μαρσώ είναι μια επιτυχημένη συγγραφέας. Ο François Cluzet είναι ένας επιτυχημένος ποινικολόγος (Μα πόσο μοιάζει στον Ντάστιν Χόφμαν!). Αυτός είναι παντρεμένος με τη Liza Azuelos, τη σκηνοθέτιδα. Έχουν και μια έφηβη κόρη και έναν μικρό γιο. Αυτή τα έχει με έναν εικοσιπεντάρη. Του λέει να χωρίσουν, τι θέλει μ’ αυτή την γριά, αυτός επιμένει στη σχέση.

  Έρωτας με την πρώτη ματιά. Όμως αυτός είναι παντρεμένος και αυτή δεν θα τα έφτιαχνε ποτέ με παντρεμένο, δεν θέλει να αναστατώσει μια οικογενειακή ζωή, και βέβαια να γίνει αντρογυνοχωρίστρα.

  Συναντιούνται, σχεδόν πάντα τυχαία. Τα αισθήματά τους είναι εντελώς εύγλωττα. Και βλέπουμε στην οθόνη τις ερωτικές φαντασιώσεις τους.

 Και η τελευταία συνάντησή τους είναι τυχαία. Στο Λονδίνο αυτή για να υπογράψει τη μετάφραση του καινούριου της βιβλίου (Αναρωτιέμαι αν η Σοφί πήγε στο Λονδίνο για να υπογράψει το «Telling lies», μετάφραση του αυτοβιογραφικού της μυθιστορήματος «La menteuse», η ψεύτρα, το διαβάσαμε, θα αναρτήσουμε και γι’ αυτό). Αυτός για κάποια νομική υπόθεση.

  Επί τέλους, θα πηδηχτούν.

  Όμως ήμουν σίγουρος πως δεν θα.

  Η Μαρσώ δεν είναι παντρεμένη, είναι χωρισμένη. Μήπως όμως πλακώσει ξαφνικά η γυναίκα του Φρανσουά; (Στη «Γυναικάρα με τα κόκκινα» ήταν ανάποδα, η άντρας της πλάκωσε ξαφνικά).

  Πηγαίνει να σηκώσει το τηλέφωνο, την καλεί η κόρη της. Βγαίνοντας έξω βλέπει το αποχαιρετιστήριο σημείωμά του: «Προτιμώ την αιωνιότητα για μας».

  Έχω γράψει για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, που στοιχειώνουν για πάντα.

  Αντιγράφω το ποίημα «Che fece …. il gran rifiuto» του Καβάφη.

 

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ’χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

 

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

 

  Κάτι μου λέει ότι έτσι θα ένιωθε και ο Φρανσουά σε όλη του τη ζωή.

  Διάβασα και μια «Κριτική κοινού» στο Αθηνόραμα. Αντιγράφω: «Ο σκηνοθέτης κάνει ένα τραγικό λάθος, το τέλος είναι απαίσιο, ίσως το ’κανε για εμπορικούς λόγους. Ένα τέτοιο πάθος δεν μπορεί να μην αρχίσει…».

  Μάγος είσαι ρε φίλε/φίλη; Φυσικά για εμπορικούς λόγους, ο μέσος θεατής δεν θα ανεχόταν τη διάλυση μιας οικογένειας εξαιτίας ενός ερωτικού πάθους. Ο ίδιος μέσος θεατής δεν θα διάλυε ποτέ την οικογένειά του για μια γκόμενα, κι ας ελπίζει η γκόμενα. Ξέρει αυτός να την παραμυθιάζει.

  Ακούω στην ταινία: «Μεγάλη βλακεία η κοινή επιμέλεια. Θ’ αλλάξουν τον νόμο».

  Εδώ ετοιμάζονται να τον ψηφίσουν. Μια φίλη μου μού έστειλε ένα σύνδεσμο για να υπογράψω ενάντια.

  Ας το γράψω κι αυτό: Η Σοφί Μαρσώ γεννήθηκε 17 Νοέμβρη, μια επταετία πιο πριν. Έξι χρόνια μετά, έχοντας πάρει το πτυχίο μου ταξίδευα για την Κρήτη. Ένα χρόνο ακριβώς πριν.

  Παρά λίγο να το ξεχάσω, άκουσα ένα από αγαπημένα μου τραγούδια της ανυπέρβλητης δεκαετίας των sixties, το «Happy together» των Turtles. Συχνά ακούω τραγούδια αυτής της δεκαετίας σε μεταγενέστερες ταινίες.