Michael Hoffman, A midsummer night’s dream (1999)

Michael Hoffman, A midsummer night’s dream (1999)

 

  Μεγάλος ο Σαίξπηρ, φυσικά την ταινία την είχα ξαναδεί.

  Ο ρεαλισμός είναι δίπλα δίπλα με την φαντασία (όχι επιστημονική).

  Δίπλα στον βασιλιά Θησέα και τη γυναίκα του Ιππολύτη είναι ένας πατέρας που θέλει να παντρέψει με το ζόρι την κόρη του την Ερμεία με τον Δημήτριο, που εκείνη δεν τον θέλει. Αυτόν τον αγαπάει η Ελένη, αλλά αυτός δεν την θέλει.

  Η Ερμεία είναι ερωτευμένη με τον Λύσανδρο, και αυτός με αυτή. Θα το σκάσουν στο δάσος. Εκεί βρίσκονται τα ξωτικά του δάσους, που βασιλιάς τους είναι ο Όμπερον και βασίλισσά τους η Τιτάνια. Κολλητός του Όμπερον ο Πουκ.

  Ο Όμπερον αντιλαμβάνεται το πρόβλημά τους, και στέλνει τον Πουκ να φέρει το μαγικό βοτάνι και να το σταλάξει στο αυτί του Δημήτριου για να ερωτευθεί την Ελένη.

  Και γίνεται ένα κωμικό μπέρδεμα, ολότελα απολαυστικό. Εκτός από αυτό ο Όμπερον, για να εκδικηθεί την Τιτάνια που του αρνείται να πάρει στην υπηρεσία του ένα αγοράκι (και τότε τα ίδια), βάζει τον Πουκ να της σταλάξει το ίδιο βοτάνι, με αποτέλεσμα να ερωτευθεί τον επικεφαλής ενός θιάσου που θα παίξει στους γάμους του βασιλιά, αφού όμως προηγουμένως τον μεταμορφώσει σε γάιδαρο.

  Δεν νομίζω να το έκαναν η Τιτάνια με τον γάιδαρο στην ελισαβετιανή σκηνή, όμως στην ταινία του Χόφμαν το έκαναν. Διάβολε, έχουν περάσει τόσα χρόνια, η πλοκή τοποθετείται στον 19^ου αιώνα, σε μια Αθήνα που όμως βρίσκεται στην Ιταλία.

  Στο τέλος βέβαια ο Πουκ στάζει το βοτάνι στο σωστό πρόσωπο, και όλα μέλι γάλα, ερωτεύεται και ο Δημήτριος την Ελένη.

  Θέατρο μέσα στο θέατρο είναι το έργο που θα παίξει ο θίασος αυτός στο γάμο, που θα είναι τριπλός. Κωμωδία και τραγωδία ταυτόχρονα, έτσι το χαρακτηρίζει ο θιασάρχης.

  Για να δω κάτι στη βικιπαίδεια, αν και είμαι σίγουρος. Πράγματι, με την κωμωδία αυτή ο Σαίξπηρ παρωδεί το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που έγραψε την προηγούμενη χρονιά.

  Όμως όχι, δεν γίνεται να παρωδήσει εντελώς το έργο του. Η τελευταία ατάκα είναι ολότελα συγκινητική, φέρνει δάκρυα στα μάτια στους θεατές.

  Ερμηνευτικά θα ξεχωρίσω την ηθοποιό που υποδύεται την Ελένη και τον ηθοποιό που υποδύεται τον Πουκ. Και βέβαια η σκηνοθεσία είναι άψογη, οι σκηνές στο δάσος είναι σκέτο παραμύθι.

  Ο γιος μου πήγαινε στην δευτέρα δημοτικού όταν τον πήρα και είδαμε το έργο στο θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, κάπου στου Γκύζη. Δεν ήταν διασκευή για παιδιά, ήταν παράσταση για μεγάλους. Του άρεσε τόσο πολύ που απαίτησε να το ξαναδούμε.

  Τα παιδιά δεν παρακαλούν, απαιτούν. Και όταν είναι μοναχοπαίδια, ε, τι να κάνουν οι γονείς, υποχωρούν.

  Πήγαμε και το ξαναείδαμε.