Michael Upted, The world is not enough (1999)

Michael Upted, The world is not enough (1999)

 

  Έχω χρόνια να δω έργα James Bod. «Τα χριστιανόπουλα θα πάμε με χαρά, να δούμε πράκτορα 007», παρωδούσαμε εμείς, τότε που δεν υπήρχε τηλεόραση και βλέπαμε όποια ταινία ήταν διαθέσιμη.

  Ο κινηματογράφος τότε (δεκαετία του ’60) ήταν για μας τους μαθητές απαγορευμένος, όπως και η κυκλοφορία μετά τις οκτώ (και μετά μου παραπονιέστε για την καραντίνα! Εμείς να δεις καραντίνα). Ευτυχώς στα χωριά δεν έφτανε το χέρι του σχολικού νόμου.

  Δεν είμαι σίγουρος, ίσως να βλέπαμε ταινία James Bod, στον κινηματογράφο του Μανουσάκη. Ξαφνικά βλέπουμε τον Μανώλη τον επιστάτη του σχολείου να μπαίνει στην αίθουσα. Εκτελούσε εντεταλμένη υπηρεσία κατασκοπίας, να δει αν υπήρχαν μαθητές στην αίθουσα. Εμείς, καλού κακού, είχαμε πιάσει τον εξώστη. Όταν τον είδαμε να ανεβαίνει στον εξώστη κρυφτήκαμε πίσω από μια κουρτίνα. Τραβάει την κουρτίνα, μας βλέπει, την ξανακλείνει.

  Δεν μας κάρφωσε, να είναι καλά εκεί που είναι, το πιο πιθανόν, μετά από τόσα χρόνια, στον Παράδεισο.

  Μια απαγωγή, ένας κακός αναρχικός που θα κλέψει μια πυρηνική βόμβα για να ανατινάξει την Κωνσταντινούπολη και μαζί της έναν αγωγό πετρελαίου, μια καλή που τελικά δεν είναι καλή, όμως έχει κι αυτή τα δίκια της, θα της βρούμε ελαφρυντικά, ιδιαίτερα αν αυτή είναι η Σοφί Μαρσώ.

  Με αφορμή την ταινία θα κάνω κάποιες γενικότερες παρατηρήσεις. Θα ξεκινήσω από τις μεταφορές των «7 Σαμουράι». Αντιγράφω από την ανάρτησή μου:

  «Παρατηρώντας τις στη χρονολογική τους διαδοχή, βλέπω ότι προχωρούν σύμφωνα με την τριμερή δομή του θεάτρου Νο, σε Jo-ha-Kyu, δηλαδή αργά, γρήγορα, πολύ γρήγορα. Και αυτό φαίνεται να ισχύει γενικά σε όλες τις ταινίες περιπέτειας. Για παράδειγμα οι ατμοσφαιρικές αστυνομικές ταινίες των μέσων του αιώνα έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σήμερα σε ταινίες που χαρακτηρίζονται από ένα γρήγορο ρυθμό, με σφαίρες να πέφτουν σαν χαλάζι και με άφθονο κυνηγητό. Έτσι ενώ στην ταινία του Mizoguchi η εκτέλεση του Κίρα γίνεται off stage και την μαθαίνουμε από επιστολή, στις άλλες τρεις καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος της ταινίας, με εντυπωσιακές σκηνές μάχης ανάμεσα στους σαμουράι και στους φρουρούς του Κίρα. Επίσης η αυτοκτονία που υποδηλώνει το υψηλό ήθος των σαμουράι, μόνο στην «Πτώση του κάστρου των Άκο» φαίνεται, αλλά όχι off stage. Ο Oishi αυτοκτονεί κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Εξαιρετικές ταινίες και οι  τέσσερις, αλλά του Mizoguchi μου άρεσε περισσότερο».

  «Ο κόσμος δεν είναι αρκετός» είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Στο μεγαλύτερο μέρος η ταινία είναι εντυπωσιακές σκηνές καταδίωξης και σύγκρουσης.

  Θα κάνω μια παρομοίωση.

  Στις πορνοταινίες της δεκαετίας του εβδομήντα υπήρχε μια υποτυπώδης πλοκή, την οποία έπρεπε να υπομείνουμε μέχρι να δούμε ερωτικές σκηνές. Με τα χρόνια η πλοκή υποχώρησε, έγινε ακόμη πιο υποτυπώδης, μέχρι που εξαφανίστηκε εντελώς.