Sergei Gerasimov, Liberated China (1950)

Sergei Gerasimov, Liberated China (1950)

 

  Ο Σεργκέι Γκερασίμοφ γυρίζει το ντοκιμαντέρ «Η απελευθερωμένη Κίνα» το 1950. Την πρώτη Οκτωβρίου της προηγούμενης χρονιάς διακηρύχθηκε επίσημα η ίδρυση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κίνας.

  Οι ειδυλλιακές σχέσεις μεταξύ Κίνας και Ρωσίας θα διαταραχθούν τα επόμενα χρόνια, μετά τον θάνατο του Στάλιν και την αποσταλινοποίηση, φτάνοντας το 1964 στα όρια της πολεμικής σύγκρουσης. Όμως στο ντοκιμαντέρ αυτό θα δούμε μαζί τον Στάλιν και τον Μάο.

  Ο Γκερασίμοφ ξεκινάει από το χώρο. Μας μιλάει για την Κίνα, για τις διάφορες περιοχές της, τον πληθυσμό της. Θα δούμε αρκετές σκηνές από τη Σαγκάη. Στη συνέχεια περνάει στην ιστορία της, την οποία διατρέχει τάχιστα για να φτάσει στην απελευθερωμένη Κίνα.

  Θα μας δείξει διασκέψεις και ομιλίες των υψηλά ιστάμενων. Ανάμεσά τους και ο Zhou Enlai, που μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής μετά από δυο ή τρεις ταινίες που είδα με θέμα τη ζωή του και τη δράση του, αλλά και με όσα άκουσα από το φίλο μου τον Βέη. Ξέρω επίσης ότι ήταν πολύ συμπαθής στους κινέζους. Αυτός είναι ο λόγος που τον διάλεξα σαν frame και όχι τον Μάο.

  Στο ντοκιμαντέρ αυτό θα δούμε κυρίως πλευρές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Και πρώτα απ’ όλα ο Γκερασίμωφ θα μας δείξει σκηνές από τις αγροτικές δραστηριότητες, για να περάσει μετά στις βιομηχανικές. Θα δούμε νοσοκομεία, και στη συνέχεια θα περάσουμε στην παιδεία.

  Και πρώτα πρώτα από το νηπιαγωγείο.

  Πώς διάβολο τα καταφέρνουν αυτά τα μικρά και τρώνε με τα ξυλάκια; Εγώ όσο κι αν προσπάθησα, τότε που πηγαίναμε στις ταβέρνες με τον συμμαθητή μου τον Αργύρη και τον δάσκαλό μας, πρόεδρο του τμήματος νεοελληνικών σπουδών του Πανεπιστημίου της Σαγκάης Zhu Shengpeng, δεν τα κατάφερα.

  Στη συνέχεια πηγαίνουμε στη δημοτική εκπαίδευση και στη μέση εκπαίδευση.

  Σταματάμε εδώ. Το νέο καθεστώς έδωσε μεγάλο αγώνα για την εξάλειψη της αγραμματοσύνης. Δημιουργήθηκαν ένα σωρό νυχτερινά σχολεία, ώστε να μάθουν ανάγνωση και γραφή εκείνοι που δεν το είχαν καταφέρει μέχρι τότε.

  Στη συνέχεια πηγαίνουμε στο Πανεπιστήμιο, όπου βλέπουμε φοιτητές σε εργαστήριο χημείας.

  Μετά έχουμε το φολκλόρ. Είδαμε όπερα του Πεκίνου με σύγχρονο θέμα, όχι από τα παλιά, της φεουδαρχίας. Επίσης μια παντομίμα στην οποία σατιρίζονται Αμερική και Αγγλία. Είδαμε και κινέζους να χορεύουν ρώσικους χορούς.

  Και βέβαια παρελάσεις, πολλές παρελάσεις.

  Μου αρέσουν τα ντικιμαντέρ, εφόσον βέβαια με ενδιαφέρει και το θέμα.

  Και μια και ο λόγος για την Κίνα, ας το καταγράψω εδώ.

  Ήταν ακόμη δικτατορία. Είχα υπηρεσία σαν αξιωματικός στην αποθήκη καυσίμων της μονάδας μου, στα Πετρανά (Κοζάνη).

  Έρχεται έφοδο ένας αξιωματικός. Μου το λέει ο φρουρός. Κρύβω όσο πιο βαθιά στο στρώμα μπορούσα το βιβλίο που διάβαζα, τη Μεγάλη Πορεία.

  Μα πού είναι οι παλάσκες μου; Έπρεπε να τις έχω κάπου πρόχειρες.

  Ψάχνουμε από εδώ, ψάχνουμε από εκεί, σηκώνει ο αξιωματικός το στρώμα.

  Η καρδιά μου πήγε στην Κούλουρη.

  Ευτυχώς που δεν το σήκωσε πολύ να βρει το βιβλίο. Τότε θα την είχα βάψει κανονικά.

  Τις βρήκαμε τελικά, δεν θυμάμαι πού ήταν κρυμμένες.