Ali Asgari, Disappearance (2017)

Ali Asgari, Disappearance (2017)

 

  Πάρα πολύ ωραία η δεκαπεντάλεπτη ταινία «Πάνω από δυο ώρες» (2013), και γι’ αυτό ο Asgari σκέφτηκε, μαζί με την Farnoosh Samadi, τη σεναριογράφο με την οποία συνυπογράφει το σενάριο όπως και τα σενάρια όλων των ταινιών του, να την επεκτείνουν σε ταινία μεγάλου μήκους. Το σκεπτικό είναι πολύ απλό: το στόρι είναι ωραιότατο, το καταγγελτικό του μήνυμα για τον συντηρητισμό και το νομικό σύστημα του Ιράν καταπέλτης, και στις αίθουσες προβάλλονται μόνο ταινίες μεγάλου μήκους. Αν ήθελαν λοιπόν το μήνυμά τους να έχει ευρύτερη απήχηση θα έπρεπε το στόρι να το κάνουν ταινία μεγάλου μήκους.

  Βέβαια έπρεπε να προσθέσουν επεισόδια.

  Η κοπέλα πηγαίνει στο νοσοκομείο, έχει αιμορραγία. Λέει ψέματα ότι τη βίασε ένας ταξιτζής.

  Μετά τα γνωστά: χωρίς ταυτότητα δεν γίνεται να τη δεχθούν.

  Να τηλεφωνήσει στον αδελφό της, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ο φίλος της με τον οποίο έκαναν σεξ για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ, εξ ου και η αιμορραγία.

  Δεν έχει ταυτότητα μαζί του, πρέπει να ειδοποιηθούν οι γονείς της. Δεν βρίσκονται σ’ αυτή την πόλη. Τότε να την πάτε σε ιδιωτικό νοσοκομείο.

  Και εκεί ανένδοτοι. Οι νόμοι είναι παντού ίδιοι. Προσπαθεί να καλοπιάσει την υπεύθυνο, της λέει τι συνέβη στην πραγματικότητα. Αυτή πηγαίνει και παίρνει τηλέφωνο, σίγουρα την αστυνομία.

  Την αρπάζει και φεύγουν.

  Στην ταινία μικρού μήκους, πάνω σε μια γέφυρα, χωρίς να το αντιληφθεί ο φίλος της, εξαφανίζεται. Αυτός φοβάται ότι έχει πέσει από τα κιγκλιδώματα για να αυτοκτονήσει. Βρισκόταν ανάμεσα στη σκύλα και στη Χάρυβδη. Ο πατέρας της θα τη σκότωνε αν το μάθαινε, αν περίμενε θα πέθαινε από την αιμορραγία. Ο φίλος της ήταν ανένδοτος, έπρεπε να τηλεφωνήσει στους γονείς της.

  Στην ταινία έχουμε και άλλα επεισόδια. Έρχεται ένα ζευγάρι φίλων που προσπαθούν να βοηθήσουν. Χρειάζεται μια ένεση με βιταμίνη Κ για να αποφύγει τη θρόμβωση, δεν γίνεται χωρίς συνταγή, ευτυχώς η κοπέλα είναι φοιτήτρια ιατρικής και ο φαρμακοποιός τη δίνει.

  Μετά και από άλλες περιπέτειες καταλήγουν σε ένα γιατρό ο οποίος κάνει την επέμβαση. Τον χρυσοπληρώνουν βέβαια.

  Μετά έχουμε το γνωστό τέλος.

  Η κοπέλα εξαφανίζεται.

  Μα τώρα δεν είχε λόγο να αυτοκτονήσει, έγινε η επέμβαση, σταμάτησε η αιμορραγία, η ζωή της σώθηκε, αργότερα θα έβλεπε πώς θα δικαιολογούσε στον πατέρα της την απώλεια των χρημάτων που έδωσε στο γιατρό και που ήταν για τα δίδακτρά της.

  Νομίζω ότι ένα happy end δεν θα αδυνάτιζε καθόλου το μήνυμα της ταινίας, ενώ το τέτοιο τέλος δεν ήταν καθόλου πειστικό, σε αντίθεση με το τέλος της ταινίας μικρού μήκους.

  Μου άρεσε λιγότερο, και βλέπω ότι στο IMDb έχει δυο μονάδες λιγότερες (6,7) από ό,τι η ταινία μικρού μήκους, στην οποία εγώ έβαλα 8.

  Είδα πακέτο τον Ali Asgari, για δυο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι ήθελα οπωσδήποτε να δω αυτή την ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί η Sadaf Asgari, η οποία πρωταγωνιστεί και στην ταινία «Γιάλντα, η νύχτα της συγχώρεσης», που από την Πέμπτη που μας πέρασε παίζεται στους κινηματογράφους. Ο δεύτερος είναι ότι είναι η μοναδική ταινία μεγάλου μήκους του Asgari, οι υπόλοιπες είναι μικρού μήκους, και δεν θα μου έπαιρνε χρόνο να τις δω. Εκτός από την «Πάνω από δυο ώρες» στην οποία αναφερθήκαμε πιο πριν, βρήκα άλλες δυο, την τετράλεπτη «Αυτή η νύχτα δεν είναι καλή νύχτα για να πεθάνεις» (2011) και «Το μωρό» (2014). Δυο άλλες που γύρισε αργότερα δεν τις βρήκα.