Ingmar Bergman, Κραυγές και ψίθυροι (1973)

Ingmar Bergman, Κραυγές και ψίθυροι (1973)

 

Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση

  Όχι, δεν σκοπεύω να δω πακέτο τον Ingmar Bergman.

  Γιατί;

  Διότι έτσι κι αλλιώς θα δω όλες του τις ταινίες καθώς επανεκδίδονται.

  Κορυφαίος σκηνοθέτης ο Μπέργκμαν, έχει τις περισσότερες επανεκδόσεις.

  Οι δυο αδελφές έρχονται να συμπαρασταθούν στην αδελφή τους που, βαριά άρρωστη, θα καταλήξει. Μαζί τους και οι άντρες τους. Η υπηρέτρια όμως είναι που την φροντίζει πραγματικά.

  Θεματικά, είναι ο γνωστός Μπέργκμαν. Οι «Κραυγές και ψίθυροι» είναι ένα ακόμη οικογενειακό δράμα. Η ένταση στις σχέσεις, η μοιχεία, η αυτοκτονία (σαν απόπειρα και σαν σκέψη) ο θάνατος (που εδώ είναι επώδυνος), η απόρριψη, η αφοσίωση. Λείπει ο μεταφυσικός Μπέργκμαν.

  Το ίδιο και υφολογικά: λίγα πρόσωπα, θεατρικό στήσιμο (εσωτερικοί χώροι), εμμονή στο γκρο πλαν, ασπρόμαυρο. 

  Στο τέλος βλέπουμε την νεκρή αδελφή να επανέρχεται στη ζωή, in a dream sequence, διαβάζω στη βικιπαίδεια.

  Δεν το κατάλαβα.

  Θα το έλεγα περισσότερο σαν εισβολή του φανταστικού, ή, για να μην ξεφεύγουμε από τις συμβάσεις του ρεαλισμού, σαν νεκροφάνεια.

  Φυσικά την ταινία την είχα ξαναδεί. Θα σας συνιστούσα κι εσείς να την (ξανα)δείτε.