Mehdi Barsaoui, Ένας γιος (Un fils, 2019)
Μετά τον «Πατέρα» που προβάλλεται από τις 8 του Ιούνη, σειρά έχει ο γιος.
Βρισκόμαστε στην αραβική άνοιξη, αμέσως μετά την επανάσταση στην Τυνησία. Ανησυχούν για τη δύναμη των ισλαμιστών που, κατά τη γνώμη μου, θα οδηγήσει τις χώρες αυτές στον αραβικό μεσαίωνα. Η Αίγυπτος μόλις που γλίτωσε.
Δίπλα στην Αλγερία έχει ξεσπάσει η επανάσταση εναντίον του Καντάφι.
Δεν μάθαμε την πολιτική ταυτότητα εκείνων που γάζωσαν το αμάξι του ζευγαριού, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί θανάσιμα ο γιος τους. Οι τυνήσιοι θεατές πιθανόν να ξέρουν.
Πρέπει επειγόντως να γίνει μεταμόσχευση συκωτιού. Ποιος από τους δυο γονείς είναι ο κατάλληλος δότης;
Η μητέρα έχει διαφορετική ομάδα αίματος, το πιο πιθανόν είναι να αποβληθεί το μόσχευμα. Για να δούμε ο πατέρας.
Αποδεικνύεται ότι διαθέτει μόνο το 8% του DNA του παιδιού.
Συμπέρασμα: το παιδί δεν είναι δικό του.
Να βρεθεί ο πατέρας.
Μα, με βάση το νόμο, μόσχευμα μπορούν να δώσουν μόνο οι συγγενείς, και ο βιολογικός πατέρας, νομικά, δεν είναι συγγενής. Και πώς να τον βρουν; Και αν τον βρουν, θα συναινέσει;
Υπάρχουν και ιδιωτικές κλινικές που κάνουν μεταμοσχεύσεις παρακάμπτοντας το γράμμα του νόμου. Φυσικά πληρώνονται αδρά. Και πού βρίσκουν τα μοσχεύματα; Μα κάθε μέρα σκοτώνονται καμιά εικοσαριά άτομα στη Λιβύη.
Σ’ αυτούς θα καταφύγει ο πατέρας που αγωνιά να σώσει το γιο του, αν και ξέρει ότι δεν είναι ο βιολογικός του πατέρας.
Όμως η δουλειά θα σκαλώσει. Τα μοσχεύματα δεν έχουν την προέλευση που του είπαν.
Και ποια είναι η προέλευσή τους;
Α, όλα κι όλα, όπως ο Ποκοπίκο στα μυστικά είναι τάφος, έτσι κι εγώ δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μου θύμισε μια από τις «Ιστορίες της Εύας Λούνα» της Ιζαμπέλ Αλιέντε.
Είναι εξαιρετική ταινία, όπως άλλωστε και όλες οι ταινίες που παίζονται στις ελληνικές αίθουσες προερχόμενες από τριτοκοσμικές χώρες. Μια «δυτική» ταινία, μην είσθε και τόσο σίγουροι ότι είναι καλή.
Συμπέρασμα: Σας συνιστώ να μην τη χάσετε.
No comments:
Post a Comment