Nariman Aliev, Ταξίδι στην Κριμαία (Evge, 2019)

Nariman Aliev, Ταξίδι στην Κριμαία (Evge, 2019)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

 

  Ἂς μὴ μοῦ δώσῃ ἡ μοῖρα μου
εἰς ξένην γῆν τὸν τάφον·
εἶναι γλυκὺς ὁ θάνατος
μόνον ὅταν κοιμώμεθα
εἰς τὴν πατρίδα

 

  Τελικά εις ξένην γην έδωσε στον Ναζίμ η μοίρα του τον τάφο. Σκοτώθηκε στην Ουκρανία, κατά τον ρωσσοουκρανικό πόλεμο.

  Όμως αυτός δεν είναι λόγος να μην κοιμηθεί στην πατρίδα του, την Κριμαία, που τώρα βρίσκεται κάτω από ρώσικη κατοχή. Ο πατέρας του ο Μουσταφά θα πάρει τον άλλο του γιο, τον Αλίμ, και θα ξεκινήσουν την οδύσσεια  της επιστροφής στην πατρική γη μεταφέροντας τον νεκρό.

  Και βέβαια θα συναντήσουν ένα σωρό δυσκολίες. Μια από αυτές είναι ότι υποφέρει από κάποιο, καρδιακό μάλλον, νόσημα, πρέπει να πάρει εγκαίρως τα χάπια του αν νιώσει την παραμικρή αδιαθεσία. Ευτυχώς ο γιος του είναι δίπλα του.

  Με τη νύφη του, τη γυναίκα του Ναζίμ, δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά. Αλλά ούτε και με τη γυναίκα του θείου του. Χριστιανές και οι δυο, δεν τις είδε καθόλου με καλό μάτι. Όμως στο τέλος θα λυγίσει.   

    Δύσκολος χαρακτήρας, και με το γιο του συγκρούεται κάποιες φορές. Αλλά… Είμαι ο πατέρας σου, ο μόνος που έχεις, του λέει. Θα τον διδάξει και πώς να χειρίζεται το μαχαίρι που βούτηξε από κάπου. Θα του χρειαστεί.

  Πάρα πολύ καλή ταινία, προλαβαίνετε να τη δείτε.

  Είδαμε ένα παρόμοιο έργο, μόνο που δεν ήταν δράμα αλλά κωμωδία. Αυτό είναι «Η Ιουλία τον Αύγουστο» (2000) του Φατίχ Ακίν. Το πτώμα που υπάρχει στο πορτμπαγκάζ δεν είναι κάποιου που δολοφόνησαν όπως είναι η αφηγηματική αναμονή αλλά ο θείος του οδηγού, που πέθανε στη Γερμανία και ο ανιψιός το μεταφέρει στην Ισταμπούλ.