Roman Filiev, Tony (2021)

Roman Filiev, Tony (2021)

 

  Ας ξεκινήσω με ένα e-mail που πήρα.

  «Αγαπητοί συνεργάτες,

με χαρά ανακοινώνουμε πως από σήμερα Πέμπτη 18 Νοεμβρίου και κάθε εβδομάδα μέχρι το τέλος της χειμερινής σεζόν, ο κινηματογράφος ΑΝΔΟΡΑ θα προβάλλει επιλεγμένες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους πρόσφατης παραγωγής, πριν από την προβολή των μεγάλου μήκους ταινιών της διανομής».

  Όταν βλέπω πακέτο έναν σκηνοθέτη βλέπω και μικρού μήκους ταινίες του. Έτσι είδα για παράδειγμα μικρού μήκους ταινίες του ιρανού σκηνοθέτη Ali Asgari. Λέω όμως να βλέπω πότε πότε, ανεξάρτητα, και άλλες ταινίες μικρού μήκους. Έτσι είδα τον δεκαπεντάλεπτο «Τόνι».

  Τελευταίο γεύμα με τη μητέρα του, μετά θα διασχίσει τα σύνορα.

  Τα κατάφερε. Περπατάει στο δρόμο. Ένα αυτοκίνητο έρχεται. Κάνει ωτοστόπ. Τον παίρνουν. Οι ερωτήσεις. Είναι αλβανός, έχει ξανάρθει στην Ελλάδα, πριν ένα χρόνο, αλλά τον έπιασαν και τον γύρισαν πίσω.

  Το αυτοκίνητο σταματάει μπροστά στο αστυνομικό τμήμα. Οι δυο επιβαίνοντες ήταν αστυνομικοί. Εμείς το ξέραμε, τους είχαμε δει να συζητάνε, και μετά να έχουν βγει για κυνήγι με τις καραμπίνες τους. Δεν υπάρχει εφέ απροσδόκητου εδώ, έχουμε το εφέ της τραγικής ειρωνείας, ο θεατής ξέρει, όχι όμως και ο ήρωας. Ο θεατής ξέρει ότι ο άνθρωπος που σκότωσε ο Οιδίπους είναι ο πατέρας του και ότι θα παντρευτεί τη μητέρα του, ο ίδιος όμως δεν το ξέρει. Στην περίπτωση με τον Αλβανό η τραγική ειρωνεία είναι ακόμη πιο έντονη διότι το τι θα συμβεί, το ότι δηλαδή θα συλληφθεί πάλι, δεν το ξέρουμε μόνο εμείς οι θεατές που βρισκόμαστε εκτός της ιστορίας αλλά και οι αστυνομικοί που θα τον συλλάβουν.

  Αντιγράφω από το διδακτορικό μου (Αφηγηματικές τεχνικές): «Ένας επί πλέον όρος για να λειτουργήσει η τραγική ειρωνεία είναι ο θεατής να τρέφει μια κάποια συμπάθεια για το πρόσωπο-θύμα της ειρωνείας αυτής. Ο κακός, ο οποίος πέφτει στην παγίδα του αστυνομικού, δεν αποτελεί αντικείμενο τραγικής ειρωνείας».

  Εδώ ο αλβανός πέφτει στα χέρια των αστυνομικών, όμως δεν είναι κακός, ο θεατής τον συμπαθεί, εκτός βέβαια και είναι χρυσαυγίτης.  

  Κατεβαίνουμε με τα ποδήλατα την κατηφόρα του Κάτω Χωριού πηγαίνοντας προς την Ιεράπετρα. Μπροστά οι φίλοι μου ο Θοδωρής και ο Γιώργης. Καθώς πηγαίνουν σκουντούν ο ένας τον άλλο. Βλέπω τους αναβατήρες να μπερδεύονται. Ξέρω ότι σε λίγο θα πέσουν, όμως αυτοί δεν το ξέρουν.

  Τραγική ειρωνεία, όμως εγώ, θυμάμαι, είχα ξεσπάσει σε ακράτητα γέλια ξέροντας τι θα συμβεί.

  Έπεσαν, αλλά δεν έπαθαν τίποτα.

  Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Πραγματική ιστορία είναι και αυτή που θα σας πω.

  Ήταν η περίοδος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο που με βρήκε να υπηρετώ τη θητεία μου. Ένας φαντάρος πήρε άδεια και κάνει, όπως και ο αλβανός μας καληώρα, ωτοστόπ σε ένα ΙΧ. Οδηγούσε ένας αξιοπρεπής κύριος με πολιτικά. Μετά τις πρώτες κουβέντες για να σπάσει ο πάγος, ο στρατιώτης θεώρησε σκόπιμο να τον στρατολογήσει στο ΚΚΕ.ΜΛ. Γυρνώντας από την άδεια του βρέθηκε με μετάθεση στον Έβρο. Ο αξιοπρεπής κύριος ήταν ένας συνταγματάρχης.

  Ο Έβρος, για όσους δεν ξέρουν, είναι ό,τι και το ρωσικό μέτωπο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.