Aleem Khan, Μετά την αγάπη (After love, 2020)

Aleem Khan, Μετά την αγάπη (After love, 2020)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Οι σκηνοθέτες που έχουν μεταναστεύσει και ζουν στο εξωτερικό, αλλά και τα παιδιά τους, μετανάστες δεύτερης γενιάς, ποτέ δεν ξεχνάνε τον τόπο καταγωγής τους, όπως για παράδειγμα ο δικός μας Ελίας Καζάν. Αναφορά σ’ αυτόν γίνεται σε κάποιες ταινίες τους. Στο μυαλό μου έρχεται τώρα ο Rachid Buchareb, αλγερινής καταγωγής που εργάζεται στη Γαλλία.

  Ο Αλίμ Χαν είναι πακιστανικής καταγωγής. Ο ήρωας της ταινίας του είναι πακιστανός. Όμως ελάχιστα θα εμφανισθεί, μόνο στην αρχή, θα πεθάνει από ανακοπή.

  Η γυναίκα του είναι αγγλίδα, όμως έγινε μουσουλμάνα για χάρη του. Μεγάλος έρωτας, από τα μαθητικά χρόνια.

  Η έκπληξή της είναι μεγάλη όταν ανακαλύπτει από το κινητό του άντρα της ότι είχε παράλληλη σχέση, με μια γαλλίδα. Έχει μεγάλη περιέργεια να τη γνωρίσει. Μια παρεξήγηση θα την οδηγήσει να γίνει οικιακή βοηθός της, για όσο διάστημα θα χρειαστεί εκείνη για την μετακόμιση. Ναι, η γαλλίδα με το γιο της – το γιο του – θα μετακομίσουν σε άλλο σπίτι, αυτό έχει πια παλιώσει, βλέπουμε ένα τοίχο να ραγίζει. Είναι ανήσυχη εξάλλου, δεν απαντάει στα τηλεφωνήματά της. Πού να φανταστεί…

  Το σασπένς που αιωρείται, πότε θα αποκαλυφθεί η ταυτότητα της Μαίρης, της γυναίκας του Αχμέτ, τονίζεται ακόμη περισσότερο με τα μεγάλης διάρκειας πλάνα και την ακίνητη τις περισσότερες φορές κάμερα, που δίνουν μια αίσθηση έντασης.

  Το τέλος δεν θα το αποκαλύψω, που έτσι κι αλλιώς είναι προβλέψιμο.

  Αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένα προβλέψιμο τέλος προσγράφεται από κάποιους στα μείον της ταινίας όταν αυτή είναι drama, δηλαδή κοινωνική. Εδώ στην τραγωδία ο κόσμος ήξερε το τέλος, και παρ’ όλα αυτά πήγαινε να τη δει. Εξάλλου πολλοί δεν βλέπουμε για δυο και τρεις φορές μια ταινία που μας αρέσει;

  Και αυτή η ταινία θα σας αρέσει.

  Εγώ κάποτε μια ταινία την είδα πέντε φορές, συνεχόμενα, από την έναρξη της προβολής μέχρι τη λήξη της, από τις δυο το μεσημέρι μέχρι τις δώδεκα το βράδυ. Μια άλλη φορά την είδα μόνο τέσσερις φορές, από τις τέσσερις μέχρι τις δώδεκα. Θα ήταν η τελευταία προβολή. Ήμουν πρωτοετής φοιτητής, μόλις είχα έλθει στην Αθήνα και ήμουν διψασμένος για πράγματα που δεν έβρισκα στην επαρχία. Ήταν η «Λίμνη των κύκνων», μια κινηματογραφική μεταφορά των μπαλέτων Κύρωφ με τον Τζων Μαρκόφσκι και την Γιέλιενα Εφτέγιεβα. 

Και θυμόμουνα, κάτι ξέχασα να γράψω, κάτι ξέχασα να γράψω, την επομένη το θυμήθηκα: χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα τα αφηγηματικά κενά.