Andrea Arnold, Αγελάδα (Cow, 2021)

Andrea Arnold, Αγελάδα (Cow, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Μετά τα ντοκιμαντέρ για τις γάτες, τους σκύλους και τα γουρούνια, έχουμε τώρα ένα ντοκιμαντέρ για τις αγελάδες. Δεν ξέρω τι θα έχουμε στη συνέχεια, ίσως ντοκιμαντέρ για τις κατσίκες.

  Η ταινία ξεκινάει με μια γελάδα που γεννάει. Στη συνέχεια βλέπουμε τις μικρές και τις μεγάλες αγελάδες σε διάφορες φάσεις, στο στάβλο, στο άρμεγμα, αλλά και στην εξοχή να τρώνε χορτάρι. Κάποια στιγμή είδαμε μια αρσενικιά αγελάδα να προσπαθεί να πηδήξει μια θηλυκιά. Αυτή του ξέφυγε.

  Και έκανα τη σκέψη ότι τα πρωτεύοντα είναι πολύ προνομιούχα καθώς μπορούν να αυνανίζονται όταν η θηλυκιά δεν κάνει κέφι. Τα καημένα τα αρσενικά τετράποδα θα πρέπει να υποφέρουν.

  Βλέποντας το έργο ήλθαν οι αναμνήσεις.

  Ο πατέρας μου μού είπε ότι παλιά οι χωρικοί είχαν βούγια (βόδια), τα οποία χρησιμοποιούσαν για το όργωμα. Λυπάμαι που δεν τον ρώτησα γιατί τα εγκατέλειψαν. Ίσως γιατί ο γάιδαρος ήταν καλό υποκατάστατο για το όργωμα και ταυτόχρονα καλό υποζύγιο, ενώ το βόδι δεν μπορούσες να το φορτώσεις. Όσο για το γάλα, υπήρχαν τα πρόβατα και οι κατσίκες.

  Θυμάμαι μια φορά όταν αρρώστησε που χρησιμοποίησε το βόδι σαν μεταφορά: όπως το άρρωστο βόδι κατουρούσε συνέχεια, έτσι και ο ίδιος είχε μια φοβερή συχνουρία. Στο πατρικό του είχαν βόδια και ήξερε.

  Θυμάμαι τον Νικόλα τον Παραουλάκη, που ήταν χασάπης στα νιάτα του, να εξακοντίζει ένα μεγάλο μπαλτά στο κεφάλι του βοδιού. Αυτό έπεσε αμέσως κάτω, ήξερε πού να το κτυπήσει και δεν αστόχησε.

  Το βόδι σαν συνώνυμο του βλάκα είναι πανελλαδικό. Στην Κρήτη, πιτσιρικάδες, θυμάμαι, όταν κάποιος από την παρέα ήθελε να μας διηγηθεί το όνειρο που είδε, τον πειράζαμε: Ντα θωρρούνε τα βούγια όνειρο;

  Το τέλος δεν θα σας το αποκαλύψω, α, όλα κι όλα, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι είναι unhappy.