Ceyda Torun, Kedi (Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης 2016)

Ceyda Torun, Kedi (Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης, 2016)

Από σήμερα στους κινηματογράφους. 
 Παραθέτω ένα ενημερωτικό σημείωμα για την ταινία.

  «Η δημιουργός του «Kedi», Τσεϊντά Τορούν, αποφάσισε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστές τους αιλουροειδείς κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, και συγκεκριμένα επτά αδέσποτους χνουδωτούς σταρ, το οποίο περιστρέφεται γύρω από τη ζωή τους, αλλά και την επιρροή που ασκούν στους δίποδους κατοίκους της πόλης. Εκατοντάδες χιλιάδες γάτες περιφέρονται ελεύθερα στη μητρόπολη της Κωνσταντινούπολης. Για χιλιάδες χρόνια, μπαινοβγαίνουν στις ζωές των ανθρώπων, αποτελώντας ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας για τις κοινότητες της πόλης. Χωρίς ιδιοκτήτες, τα ζώα αυτά ζουν ανάμεσα σε δύο κόσμους, ούτε ακριβώς άγρια ούτε ακριβώς εξημερωμένα – και δίνουν χαρά και σκοπό στους ανθρώπους που αποφασίζουν να υιοθετήσουν. Στην Κωνσταντινούπολη, οι γάτες αποτελούν καθρέφτη των ανθρώπων, επιτρέποντάς τους να στοχάζονται πάνω στις ζωές τους με μοναδικό τρόπο».

  Περιττό να πω, για όσους με διαβάζουν, ότι η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ.

  Έχω από μικρός μια αγαπησιάρικη σχέση με τις γάτες. Στο facebook έχω αναρτήσει φωτογραφίες και βίντεο με γάτες. Η τελευταία φωτογραφία που ανάρτησα ήταν πριν δυο βδομάδες περίπου, με μια γάτα να κοιμάται του καλού καιρού πάνω στη σέλα της μηχανής μου, έξω από το «Σχολείο του σινεμά». Όμως το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μου με τις γάτες το έχω αφηγηθεί σε ένα από τα πρώτα μου κείμενα, αυτοβιογραφικό με πολλά ηθολογικά στοιχεία. Γράφηκε το 1979 και έχει τίτλο «Τα γατάκια μου: παρατηρήσεις πάνω στη συμπεριφορά της γάτας».

  Παραλίγο να το ξεχάσω, άκουσα στην ταινία και το τραγούδι «Τι σε μέλει εσένανε κι όλο με ρωτάς…» στα τούρκικα. Τώρα, οι τούρκοι το πήρανε από μας ή εμείς από αυτούς; Ίσως κάποιοι να ξέρουνε.