Την ταινία την
είδαμε χθες στο «Σχολείο του σινεμά».
Μαύρη κωμωδία, με τον σερ Άλεκ Γκίνες να
υποδύεται οκτώ ρόλους. Το μόνο προηγούμενο που έχω υπόψη μου είναι οι τρεις
ρόλοι του Πήτερ Σέλερς στην ταινία του Στάνλεϋ Κιούμπρικ «S.O.S. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα».
Ο Λουί πρέπει να ξεπαστρέψει τους οκτώ κληρονόμους του τίτλου του δούκα
για να τον κληρονομήσει ο ίδιος (το «δέκατος τρίτος κληρονόμος» στον ελληνικό
τίτλο δεν ξέρω από πού βγήκε). Θα τα καταφέρει, εκδικούμενος ταυτόχρονα την
αποπομπή της μητέρας του από την οικογένεια επειδή ερωτεύτηκε ένα μουσικό, τον
πατέρα του. Αλλά θα καταδικαστεί σε θάνατο για το φόνο ενός άλλου προσώπου, που
στην πραγματικότητα είχε αυτοκτονήσει. Θα τη γλιτώσει τελικά;
Η προτιθέμενη σκηνοθετική πρόσληψη είναι πώς
όχι, αν και προς στιγμή φάνηκε να τη γλιτώνει, όταν βρέθηκε το σημείωμα που
άφησε ο αυτόχειρας. Αποφυλακίζεται, αλλά ξέχασε στη φυλακή τα απομνημονεύματά
του. Βέβαια, αν δούμε το επεισόδιο ρεαλιστικά, δεν είχε παρά να επιστρέψει και
να πει ότι ξέχασε να πάρει κάποια πράγματά του. Όμως έτσι δεν θα είχαμε την
ποιητική δικαιοσύνη, που σπάνια παραβιάζεται (παράδειγμα το «Match point» του Woody Allen και «Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ»
που θα αρχίσει να προβάλλεται από την Πέμπτη στους κινηματογράφους, οπότε και
θα αναρτήσουμε).
Τα επεισόδια με τις εκτελέσεις είναι αρκετά
κωμικά, όμως αυτό που ξεχωρίζει στην ταινία είναι οι διάλογοι, με ένα σοφιστικέ
χιούμορ που μου θύμισε τις κωμωδίες του Όσκαρ Ουάιλντ. Υπάρχει και η σάτιρα,
πιο χαρακτηριστική στο σχόλιο ότι ο βλάκας της οικογένειας δεν μπορούσε να
γίνει τίποτα άλλο από παπάς.
Posts
No comments:
Post a Comment