Jan Matuszynski, The last family (Η τελευταία οικογένεια, 2016)

Jan Matuszynski, The last family (Η τελευταία οικογένεια, 2016)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Πρόκειται για μια βιογραφική ταινία του ζωγράφου Zdzisław Beksiński.

  Βιογραφική;

  Ο Αριστοτέλης στην ποιητική του μιλάει περί «πράξεως σπουδαίας και τελείας» που πρέπει να έχει μια τραγωδία. Αυτές οι πράξεις έχουν αφηγηματικό ενδιαφέρον, όπως επίσης και ο τραγικός ήρωας, που οι ενέργειές του προκαλούν τον «έλεό» μας. Όμως στη ζωή του Ζτζισλάβ Μπεκσίνσκι δεν βλέπουμε τέτοιες πράξεις. Έχει μια ήρεμη ζωή, ζωγραφίζει, κάποιος ενδιαφέρεται κάποια στιγμή για τα έργα του, αρχίζει να βγάζει λεφτά. Όμως κατά τα άλλα τίποτα δεν αλλάζει στη ζωή του.

  Έχει μια τέτοια ζωή ενδιαφέρον για να τη δούμε στον κινηματογράφο, όπως για παράδειγμα η ζωή του Βαν Γκογκ που είδαμε πρόσφατα;

  Την παράσταση την κλέβει ο γιος του, τόσο σαν επεισόδια όσο και «υποκριτικά», από τον Dawid Ogrodnik που τον υποδύεται σε μια εξαιρετική ερμηνεία.

  Ο γιος είναι αποκλίνων. Διαταραγμένος ψυχολογικά θα κάνει τρεις απόπειρες αυτοκτονίας. Σε εκρήξεις θυμού τα κάνει γυαλιά καρφιά στο σπίτι του, ρίχνοντας τους γονείς του στην απελπισία. Με τις γυναίκες έχει πρόβλημα, και τον εγκαταλείπουν. Ο ψυχαναλυτής του δεν του εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη, έτσι καθώς κάθεται και τον ακούει παθητικά χωρίς να αντιδράει στα λεγόμενά του. Είναι όμως ταλαντούχος μουσικοκριτικός και παρουσιαστής σε μουσικά προγράμματα.

  Η μητέρα υπομένει στωικά, μέχρι να εμφανιστεί και το δικό της πρόβλημα υγείας.

  Ο σκηνοθέτης έκανε ένα θεατρικό στήσιμο. Η κάμερα τις περισσότερες φορές παρακολουθεί τα πρόσωπα από μακριά, δημιουργώντας ένα κάποιο αποστασιοποιητικό εφέ. Είναι σαν να θέλει να εστιάσει ο θεατής στα λόγια τους και όχι στην έκφραση του προσώπου τους. Χαρακτηριστικές είναι δυο σκηνές. Η πρώτη είναι η σκηνή του διαλόγου γιου και μητέρας (αργότερα προστίθεται και ο πατέρας) ένα μονόπλανο επτάμιση λεπτών. Η δεύτερη είναι όταν ο γιος αγκαλιάζει τη νεκρή μητέρα του κλαίγοντας σπαρακτικά. Η κάμερα δεν εστιάζει σ’ αυτόν που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο αλλά στον πατέρα του που βρίσκεται πιο πίσω, με αποτέλεσμα να φαίνεται το πρόσωπό του θολό.

  Πολύ καλή ταινία.