Peter Weir, The Truman show (1998)

Peter Weir, The Truman show (1998)

  Προβλήθηκε χθες στο «Σχολείο του σινεμά».

  Ευφάνταστο σενάριο και σκληρή σάτιρα, αυτά είναι που κάνουν την ταινία να ξεχωρίζει.

  Ένας έξυπνος διαφημιστής στήνει μια ολόκληρη τεχνητή πόλη, με τεχνικό στερέωμα, τεχνητό ήλιο κ.λπ., κλεισμένη μέσα σε μια τεράστια «καμπάνα», με κάτοικους-ηθοποιούς. Εκεί μέσα οι πάμπολλες κάμερές του παρακολουθούν σε «Ζωντανή μετάδοση» το «Truman show», τη ζωή του Τρούμαν, ήδη από την ενδομήτρια ζωή του. Παράλληλα διαφημίζουν και διάφορα προϊόντα.

  Το πρόβλημα στην όλη ιστορία είναι ότι ο Τρούμαν δεν πρέπει να φύγει ποτέ από αυτό το περίκλειστο σύμπαν. Θέλει να ταξιδέψει στα νησιά Φίτζι. Θα του βάλουν ένα σωρό εμπόδια. Θέλει να φύγει από την πόλη. Πάλι θα τον εμποδίσουν, υποτίθεται με τρόπο που να μην μπορεί να υποψιαστεί.

  Να μην μπορεί να υποψιαστεί;

  Κάποια στιγμή αρχίζει να υποψιάζεται. Και αρχίζει να δημιουργείται το σασπένς: πότε θα καταλάβει, και αφού καταλάβει πότε θα επιχειρήσει να αποδράσει;

  Μα πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει η καθημερινότητα ενός ανθρώπου, ώστε να την παρακολουθούν στις τηλεοράσεις τους εκατομμύρια τηλεθεατές από όλο τον κόσμο; Μα όσο και τα σκουπίδια που μας σερβίρει καθημερινά η τηλεόραση.

  Μπορούμε βέβαια να κάνουμε και υπερερμηνείες, ο έξυπνος αυτός διαφημιστής είναι ο Θεός που είμαστε πιασμένοι στα δίχτυα του και μπορεί να μας κάνει ό,τι θέλει. Το happy end την ακυρώνει κατά κάποιο τρόπο. Ο Τρούμαν το σκάει τελικά, και όλοι οι τηλεθεατές χειροκροτούν. Και στη συνέχεια, καθώς κλείνει η εκπομπή, οι κάμερες δεν μπορούν να τον παρακολουθήσουν στον πραγματικό κόσμο, κάνουν ζάπιν για άλλο κανάλι.