Buster Keaton, Sherlock Jr. (1924)

Buster Keaton, Sherlock Jr. (1924)

  Από τους αγαπημένους μου ο Μπάστερ Κήτον, τον «Στρατηγό» τον έχω δει τουλάχιστον πέντε φορές. Απόψε στο «Σχολείο του σινεμά» είδαμε τον «Sherlock Jr.», μια σπαρταριστή μπουρλέσκα κωμωδία.  Είχε μάλιστα μια έξυπνη επινόηση που ο Woody Allen την χρησιμοποίησε αντεστραμμένη στο «Πορφυρό ρόδο του Καΐρου», την οποία επίσης είδαμε πριν ένα μήνα στο «Σχολείο του σινεμά». Στο Πορφυρό ρόδο βλέπουμε τον ηθοποιό να κατεβαίνει από την οθόνη στην πραγματική ζωή. Εδώ βλέπουμε τον Μπάστερ Κήτον από την πραγματική ζωή να μπαίνει στην οθόνη. Όμως, παρά το μη ρεαλιστικό του μπουρλέσκ και των γκαγκ, αυτό παρουσιάζεται «ρεαλιστικά» σαν προϊόν ονείρου. Ουσιαστικά η ταινία είχε δυο πλοκές, με τη δεύτερη εγκιβωτισμένη. Την ταινία θα μπορούσαμε να τη δούμε και σαν ένα «μετακινηματογράφο» κατ’ αναλογία με το μεταθέατρο, έναν αναστοχασμό του κινηματογράφου πάνω στη σχέση του με την πραγματική ζωή. Στο τελευταίο επεισόδιο του έργου ο Μπάστερ Κήτον, παρατηρώντας στην οθόνη τι κάνει ο ήρωας στο κορίτσι του (την αγκαλιάζει, της περνάει το δαχτυλίδι, τη φιλάει κ.λπ), κάνει τα ίδια στο δικό του κορίτσι. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον βλέπουμε μέσα από ένα παράθυρο, σαν να πρόκειται για οθόνη. Οι πρόγονοί μας έλεγαν «σκηνή πας ο βίος» και οι λατίνοι theatrum mundi. Εμείς σήμερα μπορούμε να πούμε «μια κινηματογραφική ταινία είναι η ζωή».

  Υπέροχη κωμωδία, γελάσαμε πολύ.