Blerta Basholli, Η βασίλισσα της κυψέλης (Hive, Zgjoi, 2021)

Blerta Basholli, Η βασίλισσα της κυψέλης (Hive, Zgjoi, 2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Αλβανόφωνες ταινίες δεν νομίζω να φτάνουν συχνά σε ελληνικές αίθουσες, και ιδιαίτερα προερχόμενες από το Κόσοβο. Την είδα με μεγάλο ενδιαφέρον, και για ένα λόγο παραπάνω: είπα να προσθέσω στις γλώσσες που έχω μελετήσει και τα αλβανικά, όμως μέχρι το επίπεδο μεθόδου άνευ διδασκάλου, για να πάρω μια γεύση της γλώσσας, όπως έκανα πριν τέσσερα χρόνια με τα македонски και την esperanto. 

  Η Φαχριέ ασχολείται με τη μελισσοκομεία. Ο άνδρας της είναι εδώ και επτά χρόνια αγνοούμενος, μετά τον πόλεμο στο Κόσοβο το 1999. Βρίσκουν συχνά ομαδικούς τάφους, και συγγενείς αγνοουμένων έρχονται να αναγνωρίσουν τους δικούς τους. Μέχρι τώρα όμως δεν έχει βρει τον άντρα της.

  Είναι μέλος και σε μια ένωση γυναικών, που πολλές έχουν χάσει τον άντρα τους. Πώς θα ζήσουν;

  Δεν το φανταζόμουν ότι θα εύρισκα ένα ισλάμ τόσο βόρεια που να θυμίζει Σαουδική Αραβία και Αφγανιστάν.

  Σαουδική Αραβία: μόλις πρόσφατα δόθηκε το δικαίωμα στις γυναίκες να οδηγούν. Στο Κόσοβο δεν απαγορεύεται, όμως μια γυναίκα οδηγό την βλέπουν με μισό μάτι. Την θεωρούν εύκολη.

  Ένας μανάβης της την πέφτει. Μεταφορικά στην αρχή, κυριολεκτικά στη συνέχεια. Θα καταφέρει να τον αποκρούσει. Κάποιος της πετάει μια πέτρα και της σπάει το πλαϊνό τζάμι του αυτοκινήτου. Μόλις το είχε αγοράσει, μεταχειρισμένο μεν όμως κάνει τη δουλειά του.

  Προσπαθούν να πείσουν τις γυναίκες να μάθουν οδήγηση. Αυτές είναι επιφυλακτικές έως αρνητικές. Τι θα πει ο κόσμος;

  Πρέπει να ξαναπαντρευτείς, αφού είσαι χήρα. Πριν σε παντρέψουν με κανένα γέρο κάνε κάτι για τον εαυτό σου, συμβουλεύει μία, ενώ μια άλλη σχολιάζει: Έτσι και είχαμε χαθεί εμείς στον πόλεμο, οι άντρες μας θα είχαν ξαναπαντρευτεί μέσα σε ένα μήνα. 

  Αφγανιστάν: Οι γυναίκες δεν πρέπει να δουλεύουν. Η Φαχριέ είχε την ιδέα να φτειάχνουν αϊβάρ, μια παραδοσιακή σάλτσα με βάση την πιπεριά. Ο ιδιοκτήτης του σουπερμάρκετ τη βρίσκει καταπληκτική. Κάποιοι όμως δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή την επιχειρηματική δραστηριότητα. Οι γυναίκες κάποια μέρα που θα πάνε στο εργαστήριο θα το βρουν βανδαλισμένο, με σπασμένα βάζα και σάλτσες χυμένες στο πάτωμα. 

  Αυτό όμως πρέπει να το αναγνωρίσουμε στους άνδρες: δεν τις υποχρεώνουν να φορούν μαντήλα, όπως στο Ιράν.

  Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Στα γράμματα τέλους διαβάζουμε το ιστορικό της πλαίσιο. «Το Μάρτιο του 1999, το χωριό Κρούσα ε μάντε υπέστη μια από τις μεγαλύτερες σφαγές στο Κόσοβο. Πάνω από 240 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, αγνοούνται ακόμη πάνω από 1600 άνθρωποι στο Κόσοβο, 64 από το Κρούσα ε μάντε. Κάποιοι λένε ότι τους έριξαν στο ποτάμι, κάποιοι πιστεύουν ότι σκοτώθηκαν στο δάσος, κάποιοι ελπίζουν ακόμη ότι θα γυρίσουν ζωντανοί. Η Φαχριέ Χοτί έχει τη δική της επιτυχημένη επιχείρηση. Έδωσε δουλειά σε πάνω από πενήντα χήρες του Κρούσα. Η εταιρεία της εξάγει προϊόντα σε πολλές χώρες της Ευρώπης».

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, πιστεύω ότι αξίζει να τη δείτε. Η βαθμολογία της στο IMDb είναι 7,3.