Έρχονται οι ρώσοι

Έρχονται οι ρώσοι

Στο σχολείο δεν κάναμε αγγλικά, δεν υπήρχαν καθηγητές εκείνη την εποχή. Εγώ όμως ήθελα να μάθω αγγλικά και διάβαζα μόνος μου. Ο πατέρας μου μού έλεγε συχνά: Τι τα διαβάζεις τα αγγλικά, να διαβάζεις τα μαθήματά σου. Θα έλθουν οι ρώσοι και θα σφάξουν τους αμερικάνους  (ακριβώς έτσι· ή μάλλον όχι ακριβώς έτσι, στα κρητικά: Ήντα τα διαβάζεις τα αγγλικά, α διαβάζεις τα μαθήματά σου. Α να ’ρθουνε θέλει οι ρώσοι και α τσι σφάξουνε τσ' αμερικάνους).

Δευτεροετής φοιτητής αγγλικής φιλολογίας μαθαίνω ρώσικα. Και ο πατέρας μου: -Τι τα διαβάζεις τα ρώσικα, να διαβάζεις τα μαθήματά σου (τώρα πια τα μαθήματά μου ήταν τα αγγλικά). Εγώ: -Καλά, εσύ δεν μου έλεγες ότι θα ’ρθουν οι ρώσοι να σφάξουν τους αμερικάνους; Πρέπει να είμαι προετοιμασμένος.

Τον αποστόμωσα. Δεν μου ξαναέκανε κουβέντα.

 

Sergei Loznitsa, Babi Yar. Context (2021)

Sergei Loznitsa, Babi Yar. Context (2021)

 

  Θα προβληθεί τη Δευτέρα 30 Μαΐου στις 20.00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

  Τον Sergei Loznitsa τον βλέπουμε πακέτο, όμως μόνο στις ταινίες μυθοπλασίας του, οι οποίες με ενδιαφέρουν. Τα ντοκιμαντέρ γενικώς με ενδιαφέρουν ανάλογα με το θέμα. Είδα και ένα ντοκιμαντέρ του. Τώρα βλέπουμε το δεύτερο, το «Babi Yar. Context».

  Αντιγράφω από το ενημερωτικό που μας έστειλε η Ταινιοθήκη της Ελλάδος. 

  «Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται τη σφαγή χιλιάδων Εβραίων στο Μπάμπι Γιαρ στην Ουκρανία. Τα προελαύνοντα ναζιστικά στρατεύματα στη Σοβιετική Ένωση κατέλαβαν το Κίεβο τον Σεπτέμβριο του 1941. Τάγματα των SS και ντόπιοι συνεργάτες οδήγησαν χιλιάδες Εβραίους στο φαράγγι του Μπάμπι Γιαρ, βορειοδυτικά του Κιέβου, όπου και τους θανάτωσαν. Σύμφωνα με αναφορές των Ναζί, 33.771 Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο μαζικό τάφο του Μπάμπι Γιαρ. Το ντοκιμαντέρ πλαισιώνει τα γεγονότα πριν τη σφαγή καθώς και τη ναζιστική κατοχή στην Ουκρανία με αρχειακό υλικό, δραματοποιημένους διαλόγους και με αξιοσημείωτη ηχητική επένδυση».

  Ήξερα για το Μπάμπι Γιαρ, δεν ήξερα τον ακριβή αριθμό των θυμάτων. Ο Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο έγραψε ένα ομώνυμο ποίημα πάνω στο οποίο συνέθεσε τη μουσική της 13^ης συμφωνίας του ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς το 1962, μόλις ένα χρόνο μετά τη συγγραφή του.

  Συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, ιδιαίτερα οι αφηγήσεις εκείνων που σώθηκαν, κάνοντας τους σκοτωμένους.

  Η ταινία ξεκινάει με την επίθεση των ναζί, την κατάληψη του Κιέβου και του Λβοβ, τις θηριωδίες που διέπραξαν εις βάρος των εβραίων, τις τριαντατρείς χιλιάδες τόσους εκτελεσμένους εβραίους ανάμεσα στους οποίους ήταν και μικρά παιδιά μόλις δύο χρονών και ηλικιωμένοι ογδοντάρηδες, την ανακατάληψη των Κιέβου και του Λβοβ, και τέλος τη δίκη των πρωταίτιων για τις εκτελέσεις. Οκτώ άτομα κατέληξαν στην αγχόνη. Με μεγάλη μου χαρά βάζω το σχετικό frame, γιατί μέχρι τώρα έβλεπα εικόνες με τους απαγχονισμένους από τους ναζί.Το οποίο, συμπληρώνω τώρα (10-7-2020), το έσβησα, γιατί ένας φίλος μου μού είπε ότι του μπλόκαραν το facebook γιατί είχε αναρτήσει κρεμασμένους.

  Η τελευταία ταινία του Loznitsa που είδαμε ήταν «Η δύναμη της αλήθειας» (2018)

 

 

Ehsan Mirhosseini & Bardia Yadegari, District terminal (2021)

Ehsan Mirhosseini & Bardia Yadegari, District terminal (2021)

 

  Η πλοκή τοποθετείται στην Τεχεράνη, σε ένα κοντινό μέλλον.

  Πόσο κοντινό;

  Πάρα πολύ κοντινό.

  Η μόλυνση και ένας θανατηφόρος ιός έχουν κάνει την πόλη σκουπιδότοπο. Οι τιμές ανεβαίνουν, τα αγαθά εξαφανίζονται σιγά σιγά από τα ράφια των σουπερμάρκετ. Οι επιλογές είναι δυο: ή να μεταναστεύσουν ή να ζήσουν στην καραντίνα.

  Ο Peyman είναι ποιητής. Ζει με τη μητέρα του. Η γυναίκα του έχει μεταναστεύσει στις ΗΠΑ και περιμένει να του τακτοποιήσει τα χαρτιά για να μεταναστεύσει και αυτός. Υπό την προστασία του έχει την προγονή του.

  Και οι δυο είναι εθισμένοι στα ναρκωτικά (μεγάλο πρόβλημα τα ναρκωτικά στο Ιράν, σχεδόν σε κάθε ιρανική ταινία που βλέπω γίνεται αναφορά σ’ αυτά). Συμμετέχουν σε μια ομάδα σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Αμφίβολο αν τα καταφέρουν να απεξαρτηθούν.

  Η πλοκή είναι φόντο, δεν είναι στόρι. Κανένα σασπένς δεν υπάρχει.  Βλέπουμε πολλές συζητήσεις για διάφορα, για την αυτοκτονία, για τη μόλυνση του περιβάλλοντος, κυρίως όμως για ποίηση, και ακούμε αρκετές απαγγελίες ποιημάτων. Οι συζητήσεις αυτές γίνονται ανάμεσα στον ποιητή και σε ένα φίλο του ταξιτζή.

  Η λογοκρισία είναι μεγάλο πρόβλημα για τους ιρανούς συγγραφείς. Για να εκδοθούν τα ποιήματά του θα πρέπει να κάνει αλλαγές, να διαγράψει στίχους.

  Μα γιατί πια τόση μανία να εκδώσει; τον αποπαίρνει ο φίλος του ο ταξιτζής. Το να μην εκδώσεις είναι μια πράξη αντίστασης. Δεν θυμάται τι έγινε με τη μετάφραση του «Οδυσσέα» του Τζόυς, πριν σαράντα χρόνια, που την απαγόρεψαν;

  Αλήθεια;

  Ψάχνω στο διαδίκτυο.

  Ενδιαφέρονται αυτά που βρήκα.

  Είναι παγιδευμένος. Η γυναίκα του δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τα χαρτιά του. Η σχέση τους είναι τελειωμένη. Είναι καταδικασμένος να μείνει παγιδευμένος στην Τεχεράνη.

  Και η ταινία τελειώνει με την ανακοίνωση ότι οι ένοπλες δυνάμεις θα είναι υπεύθυνες για την τήρηση της καραντίνας.

  Και δυο ατάκες από την ταινία:

  «Προτιμώ την πραγματική μου απελπισία από την κενή ελπίδα σου».

  «Από εκεί ο καπιταλισμός, από εδώ η δικτατορία, τη γ…σαν τη γη».