Justin Kurzel, Νίτραμ (Nitram, 2021)

Justin Kurzel, Νίτραμ (Nitram, 2021)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

 

  Η ταινία βασίζεται σε πραγματικό γεγονός. Το 1996, στο Πορτ Άρθουρ της Τασμανίας, σε μια παραλία, κάποιος άρχισε να πυροβολεί στα τυφλά τον κόσμο. 35 άτομα σκοτώθηκαν και 23 τραυματίστηκαν.

  Να κάνω καταρχάς ένα σχόλιο για τα σπόιλερ.

  Η μεγάλη σποϊλερτζού είναι η βικιπαίδεια. Δίνει σχεδόν πάντα την πλοκή του έργου. Το IMDb το αποφεύγει, όμως κάποιες φορές δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Διαβάζουμε.

Events leading up to the 1996 Port Arthur massacre on Tasmania in an attempt to understand why and how the atrocity occurred.

  Το σπόιλερ λοιπόν είναι δεδομένο, θα έχουμε αιματοκύλισμα.

  Δεν μου αρέσουν τα αιματοκυλίσματα και είχα αποφασίσει να μη δω την ταινία. Είχα δει μια παρόμοια, τον «Ελέφαντα» του Gus van Sant, όχι για άλλο λόγο παρά γιατί τον έβλεπα πακέτο. Δεν πα να πήρε Χρυσό Φοίνικα, αυτά τα αιματοβαμμένα δεν μου αρέσουν. Όμως ο φίλος μου ο Γιώργος Ξανθάκης με ρώτησε αν την είχα δει, του είπα όχι, με παρότρυνε να τη δω, είναι πολύ καλή μου είπε.

  Και την είδα.

  Καλές ερμηνείες, καλή σκηνοθεσία, με τον νεαρό να οδηγείται τελικά σ’ αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα.

  Καμιά σχέση με τον «Ελέφαντα». Στον «Ελέφαντα» βλέπουμε τους δυο νεαρούς επί ώρα να πυροβολούν όσους συναντούν μπροστά τους.

  Βλέπουμε τον νεαρό να πίνει τον χυμό του στο καφέ της παραλίας, να στήνει την κάμερα, να παίρνει την καραμπίνα του και να κατευθύνεται προς την έξοδο -Ώχ, λέω, τώρα θα αρχίσει το μακελειό.   

  Στο επόμενο πλάνο, που είναι και το τελευταίο, μεταφερόμαστε σε ένα δωμάτιο όπου η τηλεόραση μεταδίδει την είδηση της σφαγής. Η κάμερα με αργό τράβελινγκ κατευθύνεται προς την πόρτα, βγαίνει έξω και εστιάζει για πολύ ώρα πάνω στη μητέρα του που, ακουμπισμένη στον τοίχο, καπνίζει ένα τσιγάρο. Είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση του «χωρίς λόγια».