Orson Welles, Ο κύριος Αρκαντίν (Mr. Arkadin, 1955)

Orson Welles, Ο κύριος Αρκαντίν (Mr. Arkadin, 1955)

 

  Μια διπλοτυπία του «Πολίτη Κέην» είναι ο κύρος Αρκαντίν. Αυτοδημιούργητος, θα αναρριχηθεί ψηλά, θα γίνει πάμπλουτος. Όμως (διαφορά από τον Κέην) για να φτάσει ψηλά θα ακολουθήσει το δρόμο του εγκλήματος. Κλέβει ένα γερό κομπόδεμα της Κατίνας Παξινού και το επενδύει στο λαθρεμπόριο.

  Ενώ ο «Πολίτης Κέην» είναι κυρίως drama, ο «Κύριος Αρκαντίν» είναι κυρίως crime. Και τα crime, σε αντίθεση με τα drama, δεν μου αρέσουν.

  Πώς μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά μια ταινία, όταν δεν σου αρέσει το είδος στο οποίο ανήκει;

  Αυτό είναι ένα πρόβλημα, όμως μπορώ να κάνω κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Κάνω κάτι ανάλογο με το άλμα αναδρομής για το οποίο μιλάει ο Λούκατς στο «Ιστορικό μυθιστόρημα», να μπεις δηλαδή στο πνεύμα εκείνης της εποχής και μ’ αυτό να κρίνεις: προσπαθώ να μπω στο πνεύμα του θεατή που του αρέσουν τα crime.

  Σίγουρα είναι συναρπαστική ταινία. Τα επεισόδια ακολουθούν σε διαδοχή Α+Β+Γ+Δ… Νομίζω ότι είναι επτά τα πρόσωπα που θέλει να βγάλει από τη μέση ο κύριος Αρκαντίν (στο ρόλο του ο ίδιος ο Ουέλς), για να μην υπάρξει κίνδυνος η κόρη του να μάθει ποτέ πώς έφτασε εκεί που έφτασε.

  Δεν ξέρει πόσα και ποια είναι αυτά, θα μισθώσει τον Guy Van Stratten, πληρώνοντάς τον πανάκριβα, για να κάνει έρευνα για το παρελθόν του γιατί αυτός είχε πάθει, τάχα, αμνησία. Ο Guy τα βρίσκει. Ένας ένας που βρίσκει δολοφονείται στη συνέχεια. Ένας μόνο μένει όταν ανακαλύπτει την πλεκτάνη του κυρίου Αρκαντίν. Τον ενημερώνει ότι πρέπει να φύγει, έχει δώσει την διεύθυνσή του στον κύριο Αρκαντίν, θα έλθει να τον σκοτώσει, και του εξηγεί τους λόγους.

  Η ταινία ξεκινάει in media res, με την σκηνή που ο Guy προσπαθεί να τον πείσει να φύγει.

  Να μην πούμε πώς μπλέχτηκε ο ίδιος στην ιστορία.

  Υπάρχει και ένα οιονεί ειδύλλιο, του Guy με την κόρη του κυρίου Αρκαντίν.

  Και τελικά τι έγινε με τον κύριο Αρκαντίν;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο είμαι τάφος στα μυστικά, δεν κάνω σπόιλερ, η ταινία θα προβληθεί σε επανέκδοση. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι να ξαναδείτε τον «Πολίτη Κέην». Έτσι κι αλλιώς αξίζει να ξαναδείτε αυτό το αριστούργημα.  

  (Ποιος είναι ο Ποκοπίκο; Είναι ένας μικροσκοπικός νέγρος του πιο αγαπημένου παιδικού μου αναγνώσματος, του «Γκαούρ-Ταρζάν». Τον συλλαμβάνουν οι μαύροι. -Θα μας πεις ποιος έκανε αυτό (δεν θυμάμαι τι) αλλιώς θα σε βάλουμε στο καζάνι να σε ψήσουμε να σε φάμε. Και ο Ποκοπίκο: -Α, όλα κι όλα, εγώ στα μυστικά είμαι τάφος. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι το όνομά του αρχίζει από ταρ και τελειώνει σε ζαν).