Maggy Gullenhaal, Η χαμένη κόρη (The lost daughter, 2021)

Maggy Gullenhaal, Η χαμένη κόρη (The lost daughter, 2021)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Πάλι θα το γράψω στην αρχή: δεν μου άρεσε η ταινία.

  Γιατί;

  Ο βασικός λόγος είναι ότι η ηρωίδα δεν μου ήταν συμπαθής (εξαιρετική η ερμηνεία της Olivia Colman).

  Βρίσκεται σε ένα ελληνικό νησί, διακοπές. Τη βλέπουμε στην παραλία. Σχετίζεται με μια οικογένεια.

  Χάνεται το κοριτσάκι της γυναίκας. Το βρίσκει. Την ευχαριστούν. Όμως του κλέβει την κούκλα και το κοριτσάκι είναι απαρηγόρητο.

  Γιατί την έκλεψε;

  Βλέπουμε σε αρκετές αναδρομές τη σχέση της με τις δυο κόρες της. Δεν ήταν καλή μητέρα. Εκνευρισμένη πετάει την κούκλα της κόρης της από το παράθυρο. Γίνεται κομμάτια. Αυτό το κουβαλάει σαν ενοχή.

  Δεν ήταν μόνο το ό,τι δεν τους φερόταν καλά, τους παράτησε κιόλας. Είχε βρει γκόμενο.

  Τι έγινε τελικά με την κούκλα, την έδωσε πίσω;

  Α, όλα κιόλα, εγώ είμαι σαν τον Ποκοπίκο, τάφος στα μυστικά, δεν θα κάνω σπόιλερ, το μόνο που μπορώ να σας πω… (αυτή τη φορά σας την έσκασα).

  Είδαμε και τον Ed Harris, γερασμένο. Αναθεματισμένα γηρατειά.

  Είδαμε και την Dakota Johnson που έπαιζε στις «50 αποχρώσεις του γκρι», πολύ όμορφη. Αυτή δεν πρόκειται να τη δω γερασμένη, ακόμη και αν πιάσουν οι ευχές σας και τα εκατοστήσω.

  Στις αναρτήσεις μου δεν έγραψα για το όνομά της.

  Οι Dakota είναι μια φυλή ινδιάνων. Από αυτούς πήρε το όνομα και το αεροπλάνο Dakota, παμπάλαιο. Στο στρατό όταν θέλαμε να αναφερθούμε σε κάποιο άχρηστο συνάδελφο λέγαμε ότι είναι ντακότα. Και το παρθενικό μου ταξίδι το έκανα με Dakota.

  Από το αεροδρόμιο της Λάρισας όπου υπηρετούσα ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην Αθήνα. Μόνο οι μόνιμοι μπορούσαν να ταξιδέψουν (πάμφτηνο το εισιτήριο, πέντε δραχμές) όμως με έβαζε στην κατάσταση ο Βαγγέλης ο Βλάχος, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται. Ο μπαγάσας είχε αραδιασμένα στο δωμάτιό του ένα σωρό βιβλία του Μαρξ, του Έγκελς, του Λένιν, δωμάτιο μέσα στη μονάδα. -Δεν φοβάσαι; τον ρώτησα.

  Εν τάξει, κι εγώ είχα, αλλά σαν αξιωματικός έμενα έξω, νοίκιαζα.

  Στο πρώτο μου ταξίδι (πήγα κάποιες φορές στην Αθήνα με ντακότα, με φιλοξενούσε ο φίλος μου ο Θόδωρας, για σαββατοκύριακα πάντα μιλάμε) είχε φοβερές αναταράξεις. Εγώ δεν φοβήθηκα, λέω έτσι θα είναι τα ταξίδια με το αεροπλάνο. Όταν όμως προσγειωθήκαμε και ο πιλότος όταν κατέβηκε ύψωσε ψηλά τα χέρια του θριαμβευτικά, ότι τα κατάφερε, κατάλαβα ότι μάλλον δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Πάντως η ψυχή μου δεν υπήρχε περίπτωση να πάει αναδρομικά στην Κούλουρη (Σαλαμίνα), κι ας ήταν δίπλα το αεροδρόμιο.

  Αν κάνοντας ζάπιν στην τηλεόραση όπου κάποιο κανάλι έπαιζε την ταινία και έπεφτα πάνω στο λεπτό που συζητάνε κάποιοι νεαροί θα νόμιζα ότι ήταν ταινία του Οικονομίδη: άκουσα τέσσερις πέντε φορές τη λέξη «μαλάκας».

  Υπάρχει δίδαγμα στην ταινία;

  Υπάρχει, και θα το έλεγα ανήθικο.

  Αν είστε πανεπιστημιακός και θέλετε να ρίξετε μια όμορφη συνάδελφό σας δεν έχετε παρά να αναφερθείτε με πολύ κολακευτικά λόγια κάνοντας μια ανακοίνωση σε συνέδριο σε κάποια δική της εργασία.

  By the way, είναι κανείς από σας που διάβασαν αυτές τις γραμμές πανεπιστημιακός; Όχι, δεν το λέω για να μας πει αν του έτυχε περίπτωση.