Fritz Lang, Έχω δικαίωμα να ζήσω (You only live once, 1937)

Fritz Lang, Έχω δικαίωμα να ζήσω (You only live once, 1937)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Crime, drama, film noir, χαρακτηρίζει το IMDb την ταινία (βαθμολογία, 7,3), όσο για την βικιπαίδεια, που εδώ υπάρχει ελληνικό λήμμα, τη χαρακτηρίζει ως αστυνομική ταινία και προπομπό των φιλμ νουάρ.

  Και πάλι θα μιλήσω για το ζήτημα της πρόσληψης.

  Για romance, δεν κάνουν κουβέντα.

  Σε μια αστυνομική ταινία υπάρχει σχεδόν πάντα το romance, σαν κερασάκι στην τούρτα, σαν sine qua non μιας ταινίας, όλων των ειδών, και ας λείπει από κάποιες. Εγώ όμως εδώ είδα ένα συναρπαστικό romance, με την αστυνομική πλοκή απλά να υποστηρίζει το romance.

  Τον αγαπάει, παρά το ότι έχει μπλέξει στην παρανομία. Τραβήχτηκε σ’ αυτήν άθελά του, με αποτέλεσμα να κάνει τρία χρόνια φυλακή. Αυτή τον περιμένει, παρά τις προτροπές των δικών της να τον ξεχάσει.

  Αποφυλακίζεται. Θέλει να αρχίσει μια καινούρια ζωή με την αγαπημένη του. Όμως το ποινικό του μητρώο βαραίνει, με το παραμικρό τον απολύουν από τη δουλειά του.

  Κάποια στιγμή θα βρεθεί μπλεγμένος. Έγινε μια ληστεία σε τράπεζα, με οκτώ νεκρούς. Θα του τη φορτώσουν, θα καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά λίγο πριν την εκτέλεση θα βρεθούν οι ένοχοι και θα του δοθεί αμνηστία.

  Όμως είναι αργά.

  Γιατί είναι αργά;

  A, όλα κι όλα, εγώ είμαι σαν τον Ποκοπίκο που κρατάει τα μυστικά, δεν θα κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μου αρέσουν τα happy end, και αυτή η ταινία δεν έχει happy end. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσε πάρα πολύ. Η δυνατή αγάπη που ένιωθε αυτή η γυναίκα για τον Χένρι Φόντα με συγκίνησε ιδιαίτερα.