František Vláčil, Η παγίδα του διαβόλου (1962)

František Vláčil, Η παγίδα του διαβόλου (1962)

 

  Από την ερχόμενη Πέμπτη 1^η Δεκεμβρίου στο Στούντιο

  Ο Φράντισεκ Βλάτσιλ έχει εμμονή με τα μεσαιωνικά περιβάλλοντα στις πρώτες του ταινίες, ξεκινώντας από την «Παγίδα του διαβόλου», τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Η θρησκεία έχει περίοπτη θέση σ’ αυτές.

  Βλέποντάς τη θυμήθηκα τη «Γαδάρου, Λύκου κι Αλεπούς διήγησις ωραία» (πρώτη έκδοση 1539), ένα μεσαιωνικό σατιρικό στιχούργημα του οποίου εκτεταμένα αποσπάσματα παραθέτω στο βιβλίο μου «Η λαϊκότητα της κρητικής λογοτεχνίας». Εκεί, ο λύκος εκπροσωπεί την εξουσία, η αλεπού τον κλήρο και ο γάιδαρος το λαό. Εδώ τον λαό εκπροσωπούν οι χωρικοί, ο μυλωνάς, ο γιος του και η κοπέλα του. Την εξουσία εκπροσωπεί ο αντιβασιλέας και τον κλήρο ο επίσκοπος.

  Χαρακτηριστικό του Μεσαίωνα είναι οι προλήψεις. Έκαψαν το σπίτι του πατέρα του μυλωνά οι εισβολείς Σουηδοί, και όμως σώθηκε, άρα είναι μάγος. Και ο γιος είναι μάγος, με τη βοήθεια του διαβόλου βρίσκει νερό. Βέβαια αυτός είναι ραβδοσκόπος, βρίσκει όχι μόνο νερό αλλά και πού κάτω από το έδαφος υπάρχει κενό, άρα ο χώρος αυτός είναι επιρρεπής σε κατολίσθηση.

  Μάταια θα προσπαθήσουν ο αντιβασιλέας και ο επίσκοπος να στρέψουν τους χωρικούς ενάντια στον μυλωνά, ο οποίος βρήκε νερό και ξεδίψασε το χωριό. Εν τάξει τότε, θα πάμε να τον συλλάβουμε μόνοι μας. Και θα λογοδοτήσει στην ιερά εξέταση.

  Μια και θα προβληθεί η ταινία δεν μπορώ να κάνω εδώ σπόιλερ. Θα πω μόνο δυο πράγματα, ότι στο τέλος γίνεται ολότελα συναρπαστική, σαν θρίλερ, και ότι το τέλος της είναι σαν αυτό που διαβάζουμε και στη «Φυλλάδα του τιμημένου γαϊδάρου».

  Τα μεσαία διάρκειας πλάνα και ένα κάποιο στυλιζάρισμα, μου αρέσουν πολύ στον Βλάτσιλ. Χάρηκα που αποφάσισα να τον δω πακέτο, είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης. Και, παρόλο που δεν μου αρέσει το ασπρόμαυρο εδώ δεν με ενόχλησε, γιατί κολλάει όχι μόνο με το θέμα αλλά και με το ζοφερό μεσαιωνικό κόσμο, τον γεμάτο προλήψεις.

  Η προηγούμενη ταινία του ήταν το «Λευκό περιστέρι» που προβάλλεται στο Στούντιο από την Πέμπτη που μας πέρασε, αλλά η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία του «Γυάλινα σύννεφα» (1957).