František Vláčil, Clouds of glass (1957)

František Vláčil, Clouds of glass (1957)

 

  Με αφορμή το «Λευκό περιστέρι» που παίζεται από προχθές στους κινηματογράφους και εν όψει της προβολής από την 1^η Δεκεμβρίου της «Παγίδας του διαβόλου».

  O Φράντισεκ Βλάτσιλ υπηρέτησε στο στρατό από το 1951 μέχρι το 1958. Τότε γύρισε πολλές ταινίες μικρού μήκους, με τελευταία την δεκαοκτάλεπτη ταινία του, τα «Γυάλινα σύννεφα».

  Το στόρι είναι σχεδόν ανύπαρκτο, προσχηματικό.

  Ένας πιτσιρικάς πετάει το αεροπλανάκι του. Αφού διαγράφει μια τροχιά στον αέρα πέφτει πάνω σε μια γυάλινη στέγη. Ο παππούς παρακολουθεί.

  Ο πατέρας του μικρού είναι αεροπόρος.

  Βλέπουμε τον μικρό να ανεβαίνει πάνω σε ένα αεροπλάνο. Δεν μπαίνει μέσα, βλέπει το εσωτερικό του, το ταμπλό με τα πολλά όργανα.

  Ο πατέρας του απογειώνεται. Ο μικρός τον παίρνει από πίσω.

  Η ταινία, με ελάχιστο λόγο, έχει τα χαρακτηριστικά του πειραματικού-ποιητικού κινηματογράφου, όπου το στόρι είναι υποτυπώδες ενώ υπάρχει μια εικαστική επιμέλεια του πλάνου.

  Είναι το μόνο μη πολιτικό ντοκιμαντέρ, διαβάζω, που γύρισε ο Βλάτσιλ κατά τη θητεία του στο στρατό, και που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Βενετίας.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την πρώτη μικρού μήκους ταινία του «Εξοικονομώντας ηλεκτρική ενέργεια».