František Vláčil, Σκιά της φτέρης (Shades of Fern, 1984)

František Vláčil, Σκιά της φτέρης (Shades of Fern, 1984)

 

  Με αφορμή το «Άσπρο περιστέρι» που παίζεται από την Πέμπτη που μας πέρασε, και την «Παγίδα του διαβόλου», που θα παίζεται από αύριο στο Στούντιο.

  Άρχισε να μη μου αρέσει ο Βλάτσιλ.

  Το έχω δηλώσει, όταν οι κεντρικοί ήρωες είναι κακοί χαρακτήρες, η ταινία δεν μου αρέσει. Ο Ρούντοφ και ο Βάτσλαβ είναι τέτοιοι.

  Ο Βάτσλαβ λίγο καλύτερος.

  Δουλεύουν σε ένα λατομείο. Ευκαιριακά λαθροκυνηγούν στο δάσος. Κάποια στιγμή πέφτουν πάνω σε έναν δασοφύλακα.

  -Σας έπιασα πουλάκια μου.

  -Μωρέ τι μας λες.

  Τον πυροβολούν και τον σκοτώνουν.

  Και αρχίζει η καταδίωξη.

  Θα παρενοχλήσουν μια κοπέλα που θα βρει καταφύγιο σε ένα νεκροταφείο, όπου εργάζεται ο νεκροθάφτης. Μια άλλη όμως θα προσπαθήσουν να τη βιάσουν κανονικά. Σώζεται την τελευταία στιγμή γιατί σπεύδουν οι πρόσκοποι που ακούνε τις φωνές της.

  Ο Ρούντολφ σκοτώνει έναν αστυνομικό.

  Ενώ είχαν ορκιστεί να μη χωρίσουν, ο Ρούντολφ παρατάει το φίλο του όταν αρρωσταίνει. Αυτός όμως καταφέρνει και τον ακολουθεί. Κάποια άλλη στιγμή τον κτυπάει.

  Βλέποντας την ταινία θυμήθηκα ένα άλλο τέτοιο κακό δίδυμο στο «Funny games» (2008) του Michael Haneke, ταινία που με έκανε να αποφασίσω να μη δω άλλο Haneke. Μου φάνηκε ψυχοπαθολογική προσωπικότητα. Ευτυχώς που εδώ υπάρχει η ποιητική δικαιοσύνη.

  Έχουν κρυφτεί σε μια λακκούβα, πάνω σε ένα ύψωμα. Οι διώκτες τους πυροβολούν. Σκοτώνεται ο Ρούντολφ. Όμως διστάζουν να προχωρήσουν καθώς έχει νυχτώσει.

  Την επομένη το πρωί, βλέποντάς τους να προχωρούν προς το μέρος τους, ο Βάτσλαβ αυτοκτονεί, σε μια πράξη αμφιλεγόμενης κάθαρσης.

Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Άλμπερτ»