František Vláčil, Ο μάγος (Mag, 1988)

František Vláčil, Ο μάγος (Mag, 1988)

 

  Με αφορμή το «Άσπρο περιστέρι» που παιζόταν μέχρι σήμερα, και την «Παγίδα του διαβόλου» που θα παίζεται από αύριο στο Στούντιο.

  O «Μάγος», η τελευταία ταινία του Φράντισεκ Βλάτσιλ, είναι μια βιογραφική ταινία του ποιητή Κάρελ Χίνεκ Μάχα, ο οποίος πέθανε μόλις 26 ετών, το 1836.

  Ενδιαφέροντα αυτά που διάβασα στη βικιπαίδεια, που ενισχύουν την άποψή μου περί κριτικής: Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Το ποίημά του «Μάης», που του το αρνήθηκαν διάφοροι εκδότες και το εξέδωσε με δικά του έξοδα, κριτικαρίστηκε από τους συγχρόνους του – μάλιστα ένας έγραψε και μια παρωδία του. Έπρεπε να περάσουν καμιά εικοσαριά χρόνια για να αναγνωριστεί η αξία του. Σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους τσέχους ποιητές.

  Όμορφη η Λόρι (πολύ μου άρεσε η ερμηνεία της Βερόνικα Ζιλκοβά), δεν είναι σίγουρος ότι του είναι πιστή και ότι το παιδί που θα γεννήσει είναι δικό του. Όμως θα κανονίσουν να παντρευτούνε. Δυστυχώς πέθανε την παραμονή της μέρας που ήταν να γίνει ο γάμος.

  Πώς πέθανε;

  Από πνευμονία. Αρρώστησε όταν συμμετείχε στην κατάσβεση μιας πυρκαγιάς.

  Λίγο έλειψε να πεθάνω κι εγώ.

  Συμμετείχα σε μια δασοπυρόσβεση, στη Θριπτή, μια ορεινή περιοχή με αμπέλια, γεμάτη πεύκα ολόγυρα, 12 χιλιόμετρα από το χωριό μου στην κοινότητα του οποίου υπάγεται.

  Ήταν το 1987.

  Είχε τελειώσει το μπλοκ που είχαμε τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι για να γράφουμε τα φάρμακα. Ήξερα ότι θα έπρεπε να πάρω αντιβίωση, αλλά θα έπρεπε να την πληρώσω (τότε δεν υπήρχε συμμετοχή). Με καθησύχασε η γιατρός ότι είναι μια απλή ίωση, να κάνω απλά γαργάρες.

  Και την πάτησα.

  Δεν έπεφτε ο πυρετός.

  Ένας γιατρός στο νοσοκομείο, κοιτάζοντας την ακτινογραφία μου, σχολίασε: -Εσύ εδώ μας δείχνεις τρελά πράγματα.

  Ήταν ολοκάθαρη, καθώς δεν είχα υπάρξει ποτέ καπνιστής.

  Ο μ…κας, λες και μόνο από τα πνευμόνια μπορεί να αρρωστήσει κανείς.

  Τα μάζεψα και επέστρεψα στην Αθήνα.

  Με καλωσόρισε ένας γείτονας ράφτης, κρητικός, που είχε το ραφείο του απέναντι.

  Αργότερα μου είπε ότι γυρνώντας στο ραφείο του λιποθύμησε.

  Γιατί;

  Το χρώμα του προσώπου μου, λέει, ήταν ίδιο με το χρώμα του προσώπου ενός χωριανού του ο οποίος σε ένα μήνα πέθανε. Αυτός είχε καρκίνο. Θεωρούσε δεδομένο ότι θα πέθαινα κι εγώ.

  Τελικά ήταν στρεπτόκοκκος, σαν το ρεβίθι, στο βάθος του λαιμού μου.

  Όχι, δεν χρειαζόταν να νοσηλευτώ, απλά να πάρω αντιβίωση. Ospen, ειδικά για στρεπτόκοκκο.

  Θυμάμαι που διάβαζα το «Τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή (θα το συζητήσουμε στη Λέσχη Ανάγνωσης στην επόμενη συνάντησή μας), έβαλα το θερμόμετρο, δέκατα.

  Με έπιασε απελπισία.

  Δεν θα τα καταφέρω, σκέφτηκα.

  Τα κατάφερα, ευτυχώς.

  Όμως πήρα τόση αντιβίωση όση δεν είχα πάρει μέχρι τότε.

  Ένα χρόνο έκανα ενέσεις μπενατούρ, πενικιλίνη αργής απορρόφησης, μια το μήνα, για να αποφύγω τον ρευματικό πυρετό.

  Και πονάγανε οι άτιμες, μα πονάγανε.

  Παρότι οικολόγος (τρία από τα βιβλία μου έχουν οικολογικό θέμα) ορκίστηκα ότι δεν θα ξανασυμμετάσχω σε δασοπυρόσβεση.

  Και δεν συμμετείχα σε ομάδες πυροπροστασίας που είχαν οργανώσει τότε οι οικολόγοι.

  Πάλι έκανα αυτοβιογραφική παρέκβαση, όπως κάνω κάποιες φορές στις κριτικές μου. Ο λόγος ήταν για την ταινία.

  Η οποία μου άρεσε πολύ.

  Τι καλά που έκανα και είδα πακέτο τον Φράντισεκ Βλάτσιλ!

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία του «Η σκιά της φτέρης» (1984)

Ξέχασα να το γράψω τελειώνοντας: η πλοκή στις ταινίες του Βλάτσιλ τοποθετείται στην επαρχία, με τις περισσότερες σκηνές να είναι εξωτερικές, πολλές μέσα στη φύση, ιδιαίτερα στην προηγούμενη ταινία του. Την Πράγα θα τη δούμε μόνο στο σύντομο ντοκιμαντέρ του «Η πόλη στα άσπρα» (1972).