Gaspar Noé, Vortex (2021)

Gaspar Noé, Vortex (2021)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Ήξερα ότι ο Γκασπάρ Νοέ είναι ένας περίεργος σκηνοθέτης. Διάβασα αυτά που έγραψα για τρεις ταινίες του που είδα, το 2009. Δεν ξέχασα ποτέ τη σκηνή του βιασμού της Μόνικα Μπελούτσι, που κράτησε δέκα ολόκληρα λεφτά, στο «Μη αναστρέψιμος».

  Όχι, δεν θα την δω την ταινία.

  Όμως με έπιασε η περιέργεια.

  Τι διάβολο, έχουν περάσει τόσα χρόνια, μπορεί να έχει αλλάξει.

  Ήταν και το θέμα της που με ενδιέφερε, το Alzheimer.

  Και δεν μετάνιωσα που την είδα.

  Εξαιρετική.

  7,5 η βαθμολογία της στο ΙMDb, εγώ έβαλα 8.

  Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τρόπος για να πραγματευθεί το θέμα του: δεν υπάρχει μείζον σασπένς, που θα το υποβάθμιζε. Αυτό που παρακολουθούμε είναι σκηνές, τυπικές σε μεγάλο βαθμό, των ηλικιωμένων.

  Η γυναίκα έχει Alzeimer. Αυτός καρδιολογικά προβλήματα. Ο γιος τους, που προσπαθεί να τους στηρίξει όσο μπορεί, έχει κι αυτός τα δικά του. Η γυναίκα του έχει ψυχολογικά προβλήματα, νοσηλεύεται. Τον βλέπουμε μόνο με τον γιο του, ο οποίος είναι κάπου δέκα χρονών.

  Η γυναίκα χάνεται, μια συνηθισμένη περίπτωση με αυτούς που έχουν Alzheimer. Τη βρίσκουν τελικά. Νιώθει  ότι είναι βάρος. Μια απόπειρα αυτοκτονίας που κάνει λειτουργεί σαν προσήμανση.

  Αυτός γράφει το καινούριο του βιβλίο. Θα καταφέρει να το τελειώσει; Ο γιος του ανησυχεί, θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα αν αντιμετωπίσουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα; Μήπως πρέπει να πάνε σε ίδρυμα;

  Δεν αφηγείται ιστορία ο Νοέ, παρουσιάζει σκηνές από τη ζωή του ηλικιωμένου ζευγαριού, και δεν βιάζεται καθόλου να τις ξεπετάξει, γιατί αυτός είναι ο στόχος του, να τις νιώσουμε σε όλη τους την τραγικότητα, με όλο τον κίνδυνο να φανούν σε μερικούς θεατές βαρετές.

  Υπάρχει όμως και μια μεγάλη πρωτοτυπία, που σπάει τη μονοτονία των μεγάλων σκηνών: Ο Νοέ χωρίζει την οθόνη στα δυο, και σε κάθε μέρος παρουσιάζει διαφορετική εικόνα, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Σε πολλές περιπτώσεις στη μια βλέπουμε τη γυναίκα, συχνά να περιφέρεται σαν χαμένη, και στην άλλη τον άντρα, στον ίδιο χρόνο, αλλά σε άλλο χώρο, κυρίως σε άλλο δωμάτιο. Κάποιες φορές βλέπουμε την ίδια σκηνή που απλά παρουσιάζεται από δυο κάμερες με διαφορετικές, περισσότερο ή λιγότερο, γωνίες λήψης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σ’ αυτή την περίπτωση η διπλή οθόνη δεν ήταν αναγκαία, όμως η μονή οθόνη σ’ αυτές τις σκηνές θα έσπαγε την υφολογική ενότητα της ταινίας.

  Κάποιοι ίσως την βρείτε πληκτική, εμένα πάντως μου άρεσε πολύ.