Δημήτρης Αθανίτης, Μήδεια (2022)

Δημήτρης Αθανίτης, Μήδεια (2022)

 

  Από σήμερα στους κινημτογράφους

  Ο Αθανίτης μένει πιστός στον «Ευριπίδη» (τελικά όλες οι εκδοχές του ur-Μyth, του αρχέμυθου, έχουν ωχριάσει μπροστά στην ευριπίδεια εκδοχή). Το θεατρικό στήσιμο δεν μας εξέπληξε, είναι κάτι που δεν μπορεί εύκολα να αποφευχθεί, το είδαμε πρόσφατα σε μεταφορές του Τσέχωφ. Όμως δεν το θεωρούμε καθόλου αρνητικό, γιατί δημιουργούσε τη δραματική ένταση που θέλει να μεταδώσει ο Ευριπίδης, τον ψυχικό πόνο που νιώθει η γυναίκα την οποία παρατάει ο άντρας της ο Ιάσονας για να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά της Κορίνθου Κρέοντα, τάχα για να έχουν τα παιδιά τους μια καλύτερη μοίρα.

  Τάχα, γιατί λίγοι θα το πίστευαν.  

  Και τι την νοιάζει την Μήδεια, το σημαντικό είναι ότι έχασε τον άντρα που αγαπά, και τώρα την εξορίζει ο βασιλιάς από τη χώρα. Το σπιτάκι το οποίο της είχαν παραχωρήσει για να μένει μέχρι τώρα μαζί με τα παιδιά της στις παρυφές του βασιλείου είναι καταραμένο. Μήπως αυτό είναι που όξυνε το πάθος της για εκδίκηση και την ώθησε τελικά να σκοτώσει τα παιδιά της, εκδικούμενη επίσης τη γυναίκα που της τον πήρε (τα ρούχα που της έστειλε, τάχα για δώρα, ήταν δηλητηριασμένα) όπως και τον πατέρα της τον βασιλιά που την εξόρισε;

  Εκφραστικότατη στην ερμηνεία της η Αλεξάνδρα Καζάζου. Εκφραστικότατο πρόσωπο και προπαντός εκφραστικότατα μάτια, όπως παρατήρησε ο φίλος μου ο Γιάννης ο Πούλος με τον οποίο την είδαμε μαζί. Και τα συχνά μεγάλα πλάνα του Αθανίτη έδιναν μια δραματική ένταση.

   Και όπως στην αρχαία τραγωδία οι φόνοι δεν παρουσιάζονταν πάνω στη σκηνή, έτσι και εδώ, ο Αθανίτης δεν τους παρουσίασε. Παρουσίασε μόνο ένα πλάνο, το μοναδικό έγχρωμο στην ταινία, που δείχνει το ματωμένο μαχαίρι και το χέρι που το κρατάει.

  Και δυο ατάκες από την ταινία:

  Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην αγαπάει τα δώρα.

  Και,

  Ακόμα και οι θεοί αγαπούν τα δώρα.

  Καλοπιάσματα, για να εισακουσθούν οι προσευχές.