Mikhaël Hers, Νυχτερινοί επισκέπτες (Les Passagers de la Nuit, 2022)

Mikhaël Hers, Νυχτερινοί επισκέπτες (Les Passagers de la Nuit, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Πολύ μου άρεσε η «Αμάντα» του Χερς, που προβλήθηκε πριν τέσσερα χρόνια στις ελληνικές αίθουσες. Σειρά έχουν σήμερα οι «Νυχτερινοί επισκέπτες» (Μετά που έγραψα αυτή την ανάρτηση είδα άλλες τρεις ταινίες της, το «Slalom», τη «Γένεση» και την «Άβα»).

  Η Ελίζαμπεθ μόλις έχει χωρίσει. Την έχει παρατήσει ο άντρας της για την γκόμενα. Έχει και δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που βρίσκονται στην εφηβική ηλικία.

  Ψάχνει για δουλειά.

  Και βρίσκει.

  Σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, τους «Επισκέπτες της νύχτας». Προωθεί τηλεφωνήματα νυκτερινών ακροατών, που εκθέτουν τα προβλήματά τους ή βγάζουν στα φόρα τα εσώψυχά τους στην διευθύντρια-σχολιάστρια. Κάποια στιγμή θα αναλάβει αυτόν τον ρόλο και η ίδια.

  Κεντρικό πρόσωπο είναι η Ελίζαμπεθ με τα προβλήματα που έχει, όμως πιο πολύ προκαλεί τη συμπάθειά μας η Ταλούλα, μια δυστυχισμένη νεαρή, άστεγη και ναρκομανής.

  Η Ελίζαμπεθ θα την περιθάλψει (Μου θύμισε τον «Άλμπερτ» του Φράντισεκ Βλάτσιλ, ένα ναρκομανή που τον πήρε υπό την προστασία του κάποιος πλούσιος). Για λίγες μέρες της λέει. Όμως αλλάζει γνώμη, της την κοινοποιεί η γιος της ο οποίος την έχει ερωτευθεί, μπορεί να μείνει όσο θέλει.

  Και μετά, και μετά;

  Αυτό είναι το πρόβλημά μου με τις ταινίες που παίζονται σε πρώτη προβολή, δεν μπορώ να κάνω σπόιλερ.

  Θα πω μόνο ότι το στόρι με τις ζωές των δυο δυστυχισμένων γυναικών με συγκίνησε βαθύτατα, ιδιαίτερα της νεαρής έφηβης. Πόσες τέτοιες άραγε δεν υπάρχουν;

  Να υπογραμμίσω και τις εξαιρετικές ερμηνείες, της Charlotte Gainsbourg την οποία έχω δει και σε άλλες ταινίες (Πολύ μου άρεσε η «Μελαγχολία» του Lars von Trier», ταινία γυρισμένη το 2011) και της νεαρής Noée Abita.

  Και η σκηνοθεσία;

  Εδώ βρίσκομαι σε αμηχανία.

  Πρέπει να υπάρχει κάτι εξαιρετικό και ασυνήθιστο για να με συναρπάσει και να αναφερθώ σ’ αυτό. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις μια καλή σκηνοθεσία περνάει στη συνείδησή μου διακριτικά, απαρατήρητη. Και όμως βρίσκεται εκεί, στις κινήσεις της κάμερας, στο καδράρισμα των πλάνων, στην επιλογή τους και στη συναρμολόγησή τους στο μοντάζ. Την καλή σκηνοθεσία τις περισσότερες φορές τη νιώθω χωρίς να μπορώ να την ερμηνεύσω. Εξάλλου το είπαμε, δεν έχω κάνει κινηματογραφικές σκηνές. Ό,τι έχω μάθει είναι από κάποια διαβάσματα και προ παντός από το «Σχολείο του Σινεμά» του Γιάννη του Καραμπίτσου. Κουβαλάω βέβαια τις «περγαμηνές» του διδακτορικού μου, «Αφηγηματικές τεχνικές», το οποίο ο Γιάννης χρησιμοποιούσε στις παραδόσεις του πριν γνωριστούμε και γίνουμε φίλοι.  

  Ας το ξαναγράψω κι αυτό άλλη μια φορά.

  Το σενάριο κάνει τη διαφορά, για μένα και τους περισσότερους κινηματογραφόφιλους, σε αντίθεση θα έλεγα με τους κινηματογραφιστές, τους κριτικούς και τους θεωρητικούς του κινηματογράφου. Και θα ξαναφέρω το παράδειγμα: τι θα ήταν ο «Εμποράκος» του Ασγάρ Φαρχάντι αν ήταν μια ακόμη ταινία εκδίκησης;