Hlynur Palmason, Η χώρα του Θεού (Godland, 2022)

Hlynur Palmason, Η χώρα του Θεού (Godland, 2022)

 

 Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Τελικά είμαι οπαδός του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

  Το έχω ξαναγράψει, θέλω ο ήρωας να είναι θετικός.

  Όχι υποχρεωτικά προς μίμηση, αλλά να μου είναι συμπαθής, όχι αντιπαθής.

  Η «Χώρα του Θεού» είναι η Ισλανδία.

  Η πλοκή διαδραματίζεται κάπου τέλη του 19^ου αιώνα, μια εποχή που η Ισλανδία ήταν κάτι σαν προτεκτοράτο της Δανίας.

  Ο Λούκας (δεύτερη φορά που συναντώ το όνομα μέσα σε ένα χρόνο, η προηγούμενη ήταν σε ένα σκύλο) είναι παπάς, αλλά και ερασιτέχνης φωτογράφος. Με οδηγό τον Ragnar πηγαίνει κάπου στην Ισλανδία για να ασκήσει τα καθήκοντά του. Δεν υπάρχει εκκλησία, θα φτιαχτεί όταν πάει.

  Αντιπαθητική φάτσα (εξαιρετικός στο ρόλο του παπά ο δανός Elliott Crosset Hove, αλλά και ο ισλανδός Ingvar Eggert Sigurðsson, στο ρόλο του οδηγού του).

  Μήπως βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα;

  Όχι, δεν βιάστηκα. Η επιμονή του να περάσουν το ποτάμι και όχι να περιμένουν δυο μέρες μέχρι να κοπάσουν τα νερά όπως συμβουλεύει ο Ragnar στοίχισε τη ζωή στο φίλο του και συνοδό του.

  Θα έχουμε και άλλες ευκαιρίες να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι καλός άνθρωπος.

  Ο πατέρας των δυο κοριτσιών το έχει αντιληφθεί. -Μην τρέφεις όνειρα γι’ αυτόν, λέει στη μεγάλη του κόρη.

  Τελικά θα αποκαλυφθεί ότι ούτε αυτός, αλλά ούτε και ο οδηγός του Λούκας είναι καλύτεροι.

  Το ίδιο και ο πατέρας των δυο κοριτσιών.

  Δεν θα πω περισσότερα.

  Καλά, δεν μου άρεσε καθόλου η ταινία;

  Το πρώτο μισό μου άρεσε πάρα πολύ, μια περιπετειώδης διαδρομή μέσα από ένα άξενο ισλανδικό τοπίο. Ένα ηφαίστειο εκεί κοντά είναι ενεργό. Μετά, όταν η δράση μεταφέρεται σε εσωτερικούς χώρους, έπαψε να μου αρέσει.

  Το έχω ξαναγράψει, μου αρέσουν τα μεγάλα πλάνα, είναι ατμοσφαιρικά. Ένα μεγάλο πλάνο με τράβελινγκ της κάμερας που δείχνει ένα γυμνό τοπίο μου άρεσε ιδιαίτερα. Το ίδιο και πλάνα με ζουμάρισμα και ξεζουμάρισμα της κάμερας, που λειτουργούν σαν υπογράμμιση του πλάνου. Η αφηγηματική ξεπέτα στις αμερικανιές με τα μικρά πλάνα που διαδέχονται με ταχύτητα το ένα το άλλο δεν μου αρέσει καθόλου.

  Μου άρεσε μια ιστορία, αρκετά εκτενής, που κάτι μου λέει ότι είναι πραγματικό γεγονός. Δεν παρουσιάζεται σε δραματοποίηση, ο αφηγηματικός λόγος είναι συνεχής, ενώ στην οθόνη βλέπουμε γραφικά ισλανδικά τοπία.

  Αν δεν ήταν ο αντιπαθητικός χαρακτήρας του παπά, αλλά και τα βίαια επεισόδια στο τέλος, η ταινία θα μου άρεσε.