Carl Dreyer, Michael (1924)

Carl Dreyer, Michael (1924)

 

  Θα προβληθεί στο Στούντιο αύριο Τρίτη 18 Απριλίου στις οκτώ η ώρα συνοδεία ζωντανής μουσικής.

  Ένας νεαρός επισκέπτεται τον ζωγράφο για να του δείξει κάποια σχέδια που έχει κάνει. -Δεν έχεις ταλέντο, όμως θα ήθελες να μου ποζάρεις;

  Καμιά αντίρρηση ο νεαρός.

  Υποπτεύομαι την ομοφυλόφιλη έλξη που νιώθει ο ζωγράφος για τον νεαρό. Όμως την βλέπω να μένει σε πλατωνικό επίπεδο, εκτός κι αν η κοινωνία το 1924 ήταν τόσο συντηρητική που δεν μπορούσε να δειχθεί ανοιχτά.

  Εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή τους μια χρεοκοπημένη πριγκίπισσα, απ’ αυτές που κυκλοφορούσαν άφθονες στην Ευρώπη μετά την οκτωβριανή επανάσταση. Σκέφτεται να την πέσει στο ζωγράφο και να τον απομυζήσει, αλλά καλός είναι και ο νεαρός, μια και του αρέσει.

  Θα τον ξελογιάσει, θα περάσουν χρόνο μαζί στην επαρχία, διακοπές, θα τον βάλει να πουλήσει ένα πίνακα που του είχε χαρίσει ο ζωγράφος και να του κλέψει σκίτσα που θα τα μοσχοπουλήσουν.

  Ο ζωγράφος είναι μεγαλόψυχος, βάζει και αγοράζουν πάλι όσο όσο τον πίνακα και του τον ξαναχαρίζει.

  Ένα επεισόδιο είναι χαρακτηριστικό: Ζωγραφίζει την πριγκίπισσα, όμως δεν καταφέρνει να ζωγραφίσει τα μάτια της. Τα ζωγραφίζει ο νεαρός.

  Αποφεύγω να εκβιάζω συμβολισμούς, αλλά εδώ νομίζω είναι ολοφάνερος. Σαν άτομο με απωθημένες ομοφυλόφιλες τάσεις (έτσι τον προσέλαβα εγώ) δεν μπορεί να ζωγραφίσει τις πύλες της ψυχής, τα μάτια, μιας κοπέλας. Αυτό μόνο ένας ετεροφυλόφιλος μπορεί να το κάνει, και αυτός είναι ο νεαρός.

  Ο ζωγράφος μιλάει για τη μοναξιά του, που γίνεται πιο έντονη όταν ο νεαρός έχει πάψει πια να τον επισκέπτεται τόσο συχνά. Αρρωσταίνει. Ετοιμοθάνατος, κάνει τη διαθήκη του στην οποίο αφήνει όλη του την περιουσία στον νεαρό, τον οποίο -το ξεχάσαμε αυτό – είχε υιοθετήσει.

  Έχουμε ξαναγράψει για τη δύναμη του μη εκπληρωμένου έρωτα που στοιχειώνει, και, σύμφωνα με την πρόσληψή μου, είναι η περίπτωση σ’ αυτή την ταινία.

  Τώρα μου ήλθε στο νου μια παρόμοια περίπτωση, ο Άσενμπαχ στο «Θάνατο της Βενετίας». Ανεκπλήρωτος ο έρωτάς του για τον νεαρό Τατζού.  

  Να ξαναπώ ότι το πιο ωραίο ερωτικό κείμενο που έχω διαβάσει ποτέ είναι ομοφυλόφιλο, το «De profundis» του Oscar Wilde.