Nely Reguera, Η εθελόντρια (la voluntaria, 2022)

Nely Reguera, Η εθελόντρια (la voluntaria, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  H Μαρίσα είναι γιατρός και έχει πάρει σύνταξη πριν λίγο καιρό. Αποφασίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στη Μαλακάσα. Εκεί βρίσκεται και μια άλλη ισπανίδα, με την οποία θα έχει επικοινωνία στα ισπανικά (η ίδια είναι καταλανή). Με τους υπόλοιπους προσπαθεί να συνεννοηθεί στα αγγλικά.

  Σύντομα θα αναπτύξει μια σχέση με ένα μοναχικό παιδί, τον Αχμέτ, που μόνιμα κουβαλάει στην αγκαλιά του ένα σκυλί. Δεν μιλάει, λες και είναι κατατονικό. Ή μήπως είναι; Δεν θα το μάθουμε. Λίγο αργότερα μαθαίνει ότι δεν είναι παιδί της οικογένειας με την οποία μένει, τον βρήκαν μόνο του, χωρίς γονείς, και τον περιμάζεψαν.

  Τι τραυματικές εμπειρίες κουβαλάει το κακόμοιρο;

  Η Μαρίσα, που έχει κάποια προβλήματα με πρωτοβουλίες που παίρνει και που αντιβαίνουν τους κανόνες του στρατοπέδου (δεν έχει σημασία που είναι γιατρός, δεν ήταν αρμοδιότητά της να περιποιηθεί το τραύμα του μικρού Αχμέτ) σύντομα θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Θα θελήσει να τον πάρει μαζί της, να τον υιοθετήσει. Όμως υπάρχουν προβλήματα στην υιοθεσία αυτή, που θα μπορούσαν ίσως να ξεπεραστούν.

  Όμως δεν ήταν αυτά τα μόνα προβλήματα.

  Παρόλο που το θέμα της ταινίας είναι το υπαρξιακό πρόβλημα μιας συνταξιούχας γιατρίνας, πώς να γεμίσει τον χρόνο της δημιουργικά, προσφέροντας υπηρεσίες (horror vacui temporis, μια από τις παραφράσεις μου), υπάρχει κάτι σαν «παράπλευρη απώλεια», που με ξένισε. Αυτό είναι ένας σκεπτικισμός απέναντι σε κάθε διάθεση προσφοράς για τους μετανάστες.

  Και μόνο γι’ αυτό δεν θα σας συνιστούσα να τη δείτε.