Jean-Luc Godard, Πάθος (Passion, 1982)

Jean-Luc Godard, Πάθος (Passion, 1982)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Έχω δει πολλούς σκηνοθέτες πακέτο, δηλαδή όλες τους τις ταινίες. Ο Γκοντάρ είναι μια περίεργη εξαίρεση: τον βλέπω μισοπακέτο, μέχρι το «Week-end». Οι μεταγενέστερες ταινίες του δεν μου αρέσουν, καθώς τις βρίσκω ασαφείς αφηγηματικά. Όμως Γκοντάρ είναι αυτός, είπα θα βλέπω κάθε επανέκδοσή του.

  Πριν συνεχίσω με το «Πάθος» να κοιτάξω την πλοκή της στη βικιπαίδεια, μήπως καταλάβω κάτι περισσότερο.

  Αντιγράφω: the second full-length film made during his return to relatively mainstream filmmaking in the 1980s.

  Mainstream ταινία!!! Φανταστείτε δηλαδή τις υπόλοιπες.

  Διαβάζω την πλοκή.

  Τελικά το πήρα απόφαση: πριν δω ταινία του Γκοντάρ θα διαβάζω την πλοκή της στη βικιπαίδεια. Εννοώ για τις ταινίες του μετά το «Week-end».

  Πριν δω μια ταινία διαβάζω την περίληψη της πλοκής που δίνει το IMDb, δεν θέλω να θυσιάσω χρόνο να ψάξω για πολλά πολλά. Παραθέτω όμως πάντα τον σύνδεσμο της βικιπαίδειας για όσους ενδιαφέρονται για περισσότερα. Καμιά φορά τον διαβάζω κι εγώ μετά, όχι όλο βέβαια, ή μάλλον πολύ σπάνια ολόκληρο.

  Ένας σκηνοθέτης γυρνάει μια καλλιτεχνική ταινία, χωρίς πλοκή πράγμα για το οποίο παραπονιέται ο παραγωγός (να είναι άραγε αυτοβιογραφικό αυτό το στοιχείο;). Αυτή αποτελείται από ταμπλώ βιβάν διάσημων ζωγράφων. Η «Γυμνή Μάγια» του Γκόγια αναγνωρίζεται εύκολα (την ντυμένη δεν την είδαμε). Αναγνωρίσαμε και την «3^η Μαΐου 1808» (Τον πίνακα τον ήξερα, τον τίτλο τον έψαξα τώρα στο διαδίκτυο).

  Τώρα να μην μπλέξω με τους έρωτες του σκηνοθέτη και του παραγωγού (Μισέλ Πικολί) με την Ιζαμπέλ Υπέρ και την Χάννα Σιγκούλα (Το cast των διάσημων ηθοποιών σώζει την ταινία). Να πω μόνο ότι βλέπουμε αρκετό γυμνό, ατραξιόν για εκείνη την εποχή, που όμως σήμερα με το γυμνό να πλημμυρίζει το διαδίκτυο δεν κάνει καμιά εντύπωση.

  Καλά, δεν μου άρεσε τίποτα στην ταινία;

  Και βέβαια, η μουσική υπόκρουση, κλασική μουσική.

  Μου αρέσει πολύ η κλασική μουσική σαν υπόκρουση σε ταινία.

  Φυσικά η ταινία δεν μου άρεσε, όπως βέβαια δεν άρεσε και σε ένα ευρύ κοινό, αν κρίνω από το 6,2 της βαθμολογίας της στο IMDb.

  Να το κολλήσω σαν τσόντα εδώ, το έχω γράψει τόσες φορές: Περί ορέξεως κολοκυθόπιττα. Το βρήκα τώρα μόλις και στα ουκρανικά: про смаки не сперечаються, δεν τσακώνεσαι για το γούστο. Να το θυμίσουμε και στα λατινικά: Pro gustibus non est disputandum, που μεταφράζεται όπως και το ουκρανικό.

  Όσοι θέλετε μπορείτε να πάτε να τη δείτε. Προλαβαίνετε. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα παίζεται και την άλλη εβδομάδα.