Celin Song, Περασμένες ζωές (Past lives, 2023)

Celin Song, Περασμένες ζωές (Past lives, 2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Δεν θα πραγματευτώ την ταινία συγκριτολογικά, αλλά μια και αυτό είναι το χόμπι μου (είπαμε, είμαι ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγος), θα πω μόνο ότι έχει το ίδιο θέμα με το «Ράδιο Μετρονόμ» που εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους: Το ζευγάρι θα χωρίσει. Θα μεταναστεύσει με τους γονείς του στη Γερμανία.

  Στις «Περασμένες ζωές» θα χωρίσουν πριν καν τα φτιάξουν. Είναι ακόμη παιδιά, κολλητοί στο σχολείο. Θα φύγει από την Κορέα με τους γονείς της, θα πάει στην Αμερική. Το ειδύλλιο θα μείνει ένας παιδικός έρωτας, ανολοκλήρωτος, σε αντίθεση με το «Ράδιο μετρονόμ», που θα ολοκληρωθεί σεξουαλικά πριν την αναχώρηση του νεαρού.

  Διάβασα ότι ο άντρας δεν ξεχνάει ποτέ την πρώτη του αγάπη, και η γυναίκα την τελευταία.

  Δεν την ξέχασε, η ανάμνησή της τον στοιχειώνει. Και τον στοιχειώνει ακόμη περισσότερο όταν χωρίζει με τη φίλη του.

  Ψάχνει χρόνια να τη βρει στο διαδίκτυο χωρίς αποτέλεσμα (Kαι εγώ την έψαχνα, αλλά τζίφος, μέχρι που εμφανίστηκε πάλι, με σάρκα και οστά). Όμως κάποτε τη βρίσκει· ή μάλλον τον βρίσκει αυτή, μαθαίνοντας ότι την ψάχνει, βλέποντας ότι είναι φίλος με…

  Και αρχίζουν να επικοινωνούν διαδικτυακά, με κάμερα.

  Μεγάλη εφεύρεση το διαδίκτυο, και η επικοινωνία με κάμερα. 2004, διακοπές των Χριστουγέννων στη Μαδρίτη, έκανα φροντιστήριο στη φίλη μου πώς να χειρίζεται το messenger. Με το Skype, αργότερα, τα κατάφερε μόνη της. Κάποιες φορές όμως χρειάστηκε να κάνω έλεγχο στον υπολογιστή της από απόσταση, με τον δικό μου, για να της φτιάξω πράγματα.

  Συγκινητικές οι διαδικτυακές συνομιλίες τους, και πιο συγκινητική η live συνάντησή τους στην Νέα Υόρκη. Δεν άντεξε, ήθελε να πάει να τη συναντήσει.

  Αυτή είναι τώρα πια παντρεμένη. Θεατρική συγγραφέας, όπως και ο πατέρας της, όπως και ο άντρας της.

  Ο άντρας της θα ήθελε να τον γνωρίσει. Βγαίνουν μαζί για μακαρονάδα. Σκηνές αμηχανίας, αλλά και κάποιας έντασης, όταν θα αρχίσουν να μιλάνε μεταξύ τους κορεάτικα. Στο τέλος θα του ζητήσουν συγνώμη.

  Καθώς έβλεπα την ταινία δεν μπόρεσα να μη τη συγκρίνω με τις αμερικανιές. Πρόσφατα το έγραψα, με κουράζουν τα μικρά πλάνα που δίνουν γρήγορο ρυθμό στην ταινία, δημιουργώντας, σε μένα τουλάχιστον, κάποιες φορές αφηγηματική ασάφεια. Πόσο μου άρεσε ένα από τα τελευταία πλάνα, μεγάλης διάρκειας, με την κάμερα σε τράβελιν να παρακολουθεί την κοπέλα καθώς φεύγει μετά τον αποχαιρετισμό!

  Μου αρέσουν οι ταινίες με όμορφες πρωταγωνίστριες, σε ποιον δεν αρέσουν (μην τολμήσει κανείς άντρας και αφήσει σχόλιο: σε εμένα, γιατί δεν θα τον πιστέψω). Η Greta Lee δεν είναι όμορφη (χωρίς να είναι άσχημη, βέβαια), όμως η ερμηνεία της είναι εκπληκτική. Και μόνο γι’ αυτήν αξίζει να δείτε την ταινία.