Maryam Touzani, Το μπλε καφτάνι (2022)

Maryam Touzani, Το μπλε καφτάνι (2022)

 

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους

  Το «Μπλε καφτάνι», μια ταινία που μας ήλθε από το Μαρόκο, είναι ένας ύμνος στην συζυγική αγάπη.

  Ο σύζυγος φτειάχνει καφτάνια, ένα παραδοσιακό μαροκινό ένδυμα που κοστίζει πολύ γιατί χρειάζεται πολύς χρόνος για την ετοιμασία του. Είναι κάτι ανάλογο με το γιαπωνέζικο κιμονό. Για βοηθό του έχει έναν νεαρό μαροκινό.

  Βλέπουμε τον σύζυγο όλο περιποιήσεις στη σύζυγό του, η οποία, το ξέρουν και οι δυο, θα καταλήξει κάποια στιγμή λόγω της ανίατης αρρώστιας.

  Αυτό ήταν όλο; Η αγάπη για τη σύζυγό του θα φανεί μόνο από το πόσο την περιποιείται, πόσο τη φροντίζει;

  Όχι, η συζυγική αγάπη πρέπει να φανεί με ένα πιο μεγαλειώδη τρόπο.

  Είναι αμφίφυλος. Τον ακούμε κάποια στιγμή να της λέει ότι όσο και αν προσπάθησε να καταπολεμήσει αυτό του το πάθος, δεν τα κατάφερε. Της ζητάει συγνώμη. Αυτή του λέει ότι δεν υπάρχει πιο αγνός άντρας στον κόσμο απ’ αυτόν. Μάλιστα τον παρωθεί να πάει στα λουτρά, λέγοντάς του ότι μυρίζει, ξέροντας ότι εκεί συνευρίσκεται με όμοιούς του.

  Ο νεαρός κάποια στιγμή δείχνει τα αισθήματά του προς τον σύζυγο. Αυτός τον αποκρούει οργισμένος.

  Όχι, δεν θα μεταφέρει το πάθος του μέσα στο σπίτι του, σέβεται τη γυναίκα του.

  Ο νεαρός σηκώνεται και φεύγει για να ξαναέλθει αργότερα, για να ρωτήσει αν τους συμβαίνει τίποτα, γιατί βλέπει το μαγαζί να είναι κλειστό εδώ και μια βδομάδα.

  Ναι, η γυναίκα του έχει χειροτερέψει, έχει μείνει σπίτι να τη φροντίζει.

    Ο σύζυγος του δίνει τα κλειδιά για να πάει να ανοίξει το μαγαζί, του λέει και πού είναι τα λεφτά, του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη.

  Κάποια στιγμή ο σύζυγος θα τον αγκαλιάσει. Τρυφερά περισσότερο παρά ερωτικά.

  Το τέλος είναι μεγαλειώδες.

  Της βγάζει το σάβανο και την ντύνει με το μπλε καφτάνι, που θα το πληρωνόταν πανάκριβα.

  Με τον νεαρό, κρυφά, την παίρνουν στο καδελέτο και την πάνε στο νεκροταφείο.

  Το καδελέτο.

  Το είχαμε και στην Κρήτη.

  Παλιά τους νεκρούς δεν τους έθαβαν με νεκροκασέλα, αλλά τους τοποθετούσαν στο καδελέτο και με αυτό τους μετέφεραν στο νεκροταφείο και τους έβαζαν στον τάφο.

  Άλλο ανθρωπολογικό στοιχείο που είδαμε είναι ότι σε μια άλλη κηδεία, που την παρακολουθούν από το παράθυρο, ο κόσμος που ακολουθεί τραγουδάει κάτι που είναι ανάμεσα σε ψαλμωδία και τραγούδι.

  Παρεμπιπτόντως, οι ψαλμωδίες που ακούσαμε μου θύμισαν πολύ τις δικές μας.

  Και τώρα το κοινωνικό στοιχείο.

  Τους σταματάει ο αστυνομικός.

  -Ταυτότητες.

  Μα μένουν λίγο πιο κάτω, δεν τις κουβαλάνε μαζί τους.

  -Η γυναίκα τι σου είναι.

  -Σύζυγός μου.

  -Δείξε μου το πιστοποιητικό γάμου σας.

  -Μα σας είπα, μένουμε δυο στενά πιο κάτω, δεν το κουβαλάω μαζί μου.

  -Τέλος πάντων, για πρώτη και τελευταία φορά.

  Αυτός είναι ο λόγος που δεν πήγα στο Μαρόκο.

  Εξαιρετικές ερμηνείες, και περισσότερο της Lubna Azabal.

  Και η μουσική πολύ μου άρεσε.

  Και ένα τελευταίο: στη συγγραφή του σεναρίου συνεργάστηκε ο Nabil Ayouch, ένας μαροκινός σκηνοθέτης τον οποίο είδα πακέτο, με τελευταία ταινία του την «Much loved».