Majid Barzegar, Parviz (2012)

 

Majid Barzegar, Parviz (2012)

 

  O «Parviz» μου θύμισε τον «Joker». Είναι σαν soft horror.

  Και ο Parviz μου θύμισε τον Joker. Κάποια στιγμή θα αρχίσει τις παραβατικές του πράξεις. Όπως και ο Joker, προκαλεί τον οίκτο.  

  Είναι ένας πενηντάρης παχύσαρκος που ζει με τον ηλικιωμένο πατέρα του. Κάνει δουλειές του ποδαριού, όπως το να πηγαίνει ένα παιδί στο σχολείο με το αυτοκίνητο της μητέρας του. Δεν αντιμετωπίζει bullying, όμως οι συμβουλές τους, να βρει μια μόνιμη δουλειά, να παντρευτεί, περιέχουν αρκετή ειρωνεία.

  Ο πατέρας του αποφασίζει να παντρευτεί και τον διώχνει από το σπίτι. Όχι βέβαια να μείνει στο δρόμο, αλλά του νοικιάζει ένα παλιόσπιτο.

  Αντιμετωπίζει προβλήματα με τους γείτονες.

  Δηλητηριάζει τα σκυλιά της γειτονιάς.

  Κλειδώνει σε ένα δωμάτιο τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που θέλει να του κάνει έξωση, ίσως κατ’ εντολή του πατέρα του, γιατί είπε ψέματα στη μέλλουσα γυναίκα του ότι είναι χρεοκοπημένος. Το έκανε με καλό σκοπό, για να διαπιστωθεί αν θέλει να τον παντρευτεί για τα λεφτά του ή όχι.

  Στο τέλος τους επισκέπτεται στο σπίτι τους. Και κάποια στιγμή τους καθίζει κάτω: να συζητήσουν.

  Και η ταινία τελειώνει.

  Τι έγινε μετά;

  Όπως και στο «The raining seasons», δεν έχει σημασία. Δεν ενδιαφέρει το ποιον γονιό θα επιλέξει ο μικρός, αλλά τη στενοχώρια του από το χωρισμό των γονιών του. Με το ανοικτό τέλος του «Parviz», ο Barzegar μας δίνει πιο έντονα την εικόνα ενός ταλαίπωρου ανθρώπου, που αντιμετωπίζει την απόρριψη και εκδικείται.

  Είναι η μοναδική ταινία από τις έξι που επέλεξε η Goshifteh Farahani για το Φεστιβάλ FIFF και δεν είχα δει. Επί τη ευκαιρία αποφάσισα να τον δω πακέτο.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για τη μικρού μήκους ταινία του «The old and doleful ballad of Asmar’s rainy afternoon».