Narges Abyar Objects in mirror are closer than they appear (2013)

 

Narges Abyar Objects in mirror are closer than they appear (2013)

 

  H γυναίκα, τα βάσανά της και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη σύγχρονη κοινωνία, στην προκειμένη περίπτωση την ιρανική, είναι το θέμα της ταινίας «Τα αντικείμενα στον καθρέφτη είναι πιο κοντά από όσο φαίνονται» της Narges Abyar.

  Είναι έγκυος το τρίτο της παιδί. Ο άντρας της δεν την βοηθάει. Έχει επιχειρηματικά σχέδια, ανεδαφικά, αφού είναι απίθανο να του δώσουν δάνειο.

  Ατάκες από τρία επεισόδια:

  -Το παιδί δεν έχει μόνο μητέρα, έχει και πατέρα. Εν τάξει, εγώ δεν πρόσεξα, εσύ πού ήσουν;

  Το δεύτερο:

  -Μπορείς να μου φέρεις ένα ποτήρι νερό;

  -Δεν μπορείς να το πάρεις μόνος σου; Η πλάτη μου με έχει πεθάνει.

  -Έλα τώρα, θέλω να μου το φέρεις εσύ.

  Το έχω πει κι εγώ πολλές φορές αυτό. Όμως στη μάνα μου, που αγανακτούσε κάθε φορά που της το έλεγα, ποτέ στη γυναίκα μου.

  Πηγαίνει να του το φέρει. Ένα πιάτο που είναι μέσα στο ψυγείο πέφτει και σπάζει, πράγμα που πυροδοτεί την πλοκή. Είναι μιας καλής γειτόνισσας (μένει στον αποκάτω όροφο) η οποία την βοηθάει συνεχώς. Σ’ αυτήν πηγαίνει και κάνει τα τηλεφωνήματά της, ο άντρας της δεν της παίρνει κινητό. Από αυτή τη γυναίκα θα ακούσουμε την τρίτη ατάκα:

  -Σου το έχω πει εκατοντάδες φορές αγαπητή μου. Να σέβεσαι τον άντρα σου, να τον εκτιμάς πάρα πολύ.

  Κάτι σαν το δικό μας «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα». Πατριαρχεία παντού.

  Όμως μια ταινία δεν στήνεται μόνο με επεισόδια που καταγγέλλουν τη φαλλοκρατία, που διεκτραγωδούν τη μοίρα της γυναίκας. Πρέπει να υπάρχει και το ανάλογο σασπένς. Αυτό πυροδοτείται από το σπάσιμο του πιάτου. Πρέπει να το επιστρέψει στην καλή αυτή γυναίκα, δεν πρέπει να χαλάσει η εξάδα.

  Και αρχίζει η αναζήτηση στο παζάρι για να βρει ίδιο.

  Θα βρει ένα κοριτσάκι να κλαίει. Θα το περιμαζέψει και θα προσπαθήσει να το παρηγορήσει. Ενώ το πηγαίνει στην αστυνομία εμφανίζεται η μητέρα της. Την ευχαριστεί. Εκείνη είναι που λέει την πρώτη ατάκα που παραθέσαμε.

  Μια γυναίκα θα  της επιτεθεί για να της αρπάξει την τσάντα. Τη ρίχνει χάμω. Βλέποντάς την τέζα, πετάει την τσάντα προς το μέρος της και φεύγει. Με χίλια βάσανα σηκώνεται. Αργότερα θα διαπιστώσει ότι το πιάτο που έφερε σαν δείγμα (επεισοδιακό το πώς το πήρε κρυφά από τη γυναίκα αυτή) είναι σπασμένο. Τελικά, όταν καταφέρει να βρει το ίδιο, θα αγοράσει δυο.

  Αυτό το μοτίβο της αναζήτησης το είδα και σε άλλες ιρανικές ταινίες. Στο μυαλό μου έρχονται οι «Πού είναι το σπίτι του φίλου μου» (1987) του Αμπάς Κιαροσταμί και «Το άσπρο μπαλόνι» (1995) του Τζαφάρ Παναχί.  

  Εντυπωσιακό το τελευταίο επεισόδιο, άσχετο με την πλοκή.

  Παρακολουθεί από το μπαλκόνι της έναν μογγολικό νεαρό της γειτονιάς να προσπαθεί να πετάξει τον χαρταετό του από την ταράτσα του σπιτιού του. Μετά από λίγη ώρα ξεσπάει στα κλάματα.

  Αυτή είναι η δεύτερη ταινία της Narges Abyar. H προηγούμενη, η οποία προβλήθηκε στο εξαήμερο ιρανικού κινηματογράφου στο Στούντιο ήταν η «Τάφρος νούμερο 143».