Narges Abyar, Τάφρος νούμερο 143, (Track 143, 2014)

 

Narges Abyar, Τάφρος νούμερο 143, (Track 143, 2014)

 

  Αυτή τη στιγμή παίζεται στο Στούντιο, δωρεάν, στα πλαίσια ενός εξαήμερου ιρανικού κινηματογράφου.

  Οι πολεμικές ταινίες είναι είδος που ήκμασε πολύ στο μετεπαναστατικό Ιράν, εξαιτίας του πολέμου με το Ιράκ που κράτησε κοντά 10 χρόνια. Και η «Τάφρος νούμερο 143» είναι πολεμική ταινία.

  Ή μήπως όχι;

  Εγώ θα την κατέτασσα πάντως στις πολεμικές.

  Δεν δείχνει τον πόλεμο, αλλά τις συνέπειες που έχει ο πόλεμος στους άμαχους, που λαχταρούν για τους δικούς τους που πήγαν να πολεμήσουν.

  Έχω δει και άλλη μια τέτοια ταινία, δεν θυμάμαι τίτλο (τυχαία τη βρήκα, «The cent of Joseph’s coat» (1995) του Ebrahim Hatamikia, τον οποίο αποφασίσαμε να δούμε πακέτο καθώς ο «Σωματοφύλακάς» του προβάλλεται αύριο στο Στούντιο δωρεάν στα πλαίσια ενός εξαήμερου ιρανικών ταινιών, και του οποίου έχουμε ήδη δει πάρα πολλές ταινίες).

  Ο γιος πηγαίνει εθελοντής, παρά τις αντιρρήσεις τις μητέρας του. Είναι ακόμη δεκαεννιά χρονών, φοιτητής, δεν είναι υποχρεωμένος.

  Φέρεται αγνοούμενος. Οι ιρακινοί ανακοινώνουν στο ραδιόφωνο τα ονόματα των αιχμαλώτων.

  Κουβαλάει ένα ραδιοφωνάκι συνέχεια μαζί της, μήπως ακούσει το όνομα του γιου της.

  Ο πόλεμος τέλειωσε, οι αιχμάλωτοι θα επιστρέψουν.

  Κάποιος που γύρισε λέει ότι ήταν μαζί στο ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Χαρά η μητέρα.

  Η αφηγηματική αναμονή είναι δεδομένη: δεν ήταν αυτός ο γιος της.

  Ένας στρατιώτης βλέπει όνειρο έναν στρατιώτη να του λέει να πάνε να τους ψάξουν, στην τάφρο νούμερο 143.

  Το ίδιο όνειρο βλέπει και ένας άλλος στρατιώτης.

  Είναι δυνατόν δυο άτομα να βλέπουν το ίδιο όνειρο;

  Είναι δυνατόν. Έγινε με τον άγιο Χαράλαμπο, του οποίου ένα κονισματάτι βρήκα μαθητής δημοτικού στην άκρη σε ένα περβόλι στο χωριό μου, απέναντι από της Μαρίκας της Σταματάκης το σπίτι, τη μέρα της γιορτής μου. Την ιστορία μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

  Πηγαίνουν και ξεθάβουν τα κόκκαλα των νεκρών στρατιωτών. Ανάμεσά τους και ο γιος της.

  Συγκλονιστικό το τελευταίο επεισόδιο.

  Η μητέρα κρατάει στην αγκαλιά της τον σάκο, μακρόστενος όπως ο στρατιωτικός, που μέσα είναι τα κόκαλα του γιου της. Το πλάνο αυτό εναλλάσσεται με ένα άλλο πλάνο, όπου τον κρατάει μωρό στην αγκαλιά της και τον νανουρίζει.

  Καλά, μόνο οι μητέρες ανησυχούσαν για τους γιους τους;

  Και οι πατέρες.

  Μας δείχνεται ένας πατέρας που κλαίει μέσα σε ένα φυλάκιο στο μέτωπο. Ο διοικητής δεν τον αφήνει να ψάξει για το γιο του, είναι επικίνδυνο, ούτε οι ιρακινοί ούτε αυτοί μπορούν να ψάξουν για τους νεκρούς τους, είναι εκτεθειμένοι στα εχθρικά πυρά.

  Εξαιρετική η ερμηνεία της Merila Zare'i, η οποία έπαιζε και στο «Σχετικά με την Έλλη» και στο «Ένας χωρισμός» του Ασγάρ Φαρχάντι. 

  Η προηγούμενη ταινία της που είδαμε ήταν η «Breath» (2016).