Άντον Τσέχωφ, Το θαυμαστικό

 

Άντον Τσέχωφ, Το θαυμαστικό

 

  Απολαυστικότατο το «Θαυμαστικό», ένα ξεκρέμαστο διήγημα ανάμεσα στα βιβλία που έχω του Τσέχωφ.

  Θα μπορούσα να περιμένω να το διαβάσω σε μια συλλογή διηγημάτων, όμως, η σύμπτωση, μόλις ανάρτησα μια σχετική γελοιογραφία του Αρκά για το θαυμαστικό και είπα να το διαβάσω.

  Ο Εφίμ Φόμιτς Περεκλάντιν, δημόσιος υπάλληλος που όμως δεν είχε πανεπιστημιακή μόρφωση, αντιμετώπισε την ειρωνεία σε μια παρέα.

  «Ας πάρουμε, για παράδειγμα, εσάς, Εφίμ Φόμιτς», απευθύνθηκε στον Περεκλάντιν ένας νεαρός.

«Κατέχετε μια σεβαστή θέση... αλλά τι μόρφωση έχετε;»

«Καμιά. Κι ούτε απαιτείται σε μας μόρφωση», απάντησε αμήχανα ο Περεκλάντιν. «Να γράφεις σωστά, αυτό αρκεί...»

«Και πού μάθατε να γράφετε σωστά;»

«Μα, συνήθισα... Στα σαράντα χρόνια υπηρεσίας έμαθα να κουνάω τα χέρια μου... Στην αρχή, βέβαια, ήταν δύσκολο, έκανα λάθη, αλλά μετά συνήθισα... κι εντάξει...»

«Και τα σημεία της στίξης;»

«Και τα σημεία της στίξης εντάξει... Σωστά τα βάζω».

  Τη νύχτα έβλεπε εφιάλτες, με τα σημεία στίξης να τον κυνηγούν.

  Κόλλησε στο θαυμαστικό. Δεν είχε βάλει ποτέ του θαυμαστικό και δεν ήξερε πότε το βάζουμε. Ρώτησε τη γυναίκα του που είχε κάνει εσωτερική σε ένα σχολείο. Αυτή του είπε:

  «Αυτό έλειπε, να μην ξέρω! Τσάμπα σπούδασα εφτά χρόνια στο εκπαιδευτήριο; Θυμάμαι απ' έξω κι ανακατωτά όλη τη γραμματική. Το σημείο αυτό μπαίνει στις προσφωνήσεις, στα επιφωνήματα και στις εκφράσεις ενθουσιασμού, αγανάκτησης, χαράς, οργής και λοιπών συναισθημάτων».

  Παρά την εξήγηση της γυναίκας του, ο εφιάλτης με το θαυμαστικό δεν τον εγκατέλειψε. Και την επομένη καθώς πήγαινε στη δουλειά είχε παραισθήσεις.

  «Ο Περεκλάντιν βγήκε στο δρόμο και σταμάτησε μια άμαξα, όμως του φάνηκε ότι στη θέση του αμαξά καθόταν ένα θαυμαστικό.

Μπαίνοντας στον προθάλαμο του σπιτιού του προϊσταμένου του, στη θέση του θυρωρού είδε το σημείο... Που του μιλούσε πάντα για ενθουσιασμό, αγανάκτηση, οργή... Ο κονδυλοφόρος είχε πάρει κι αυτός τη μορφή θαυμαστικού. Ο Περεκλάντιν τον έπιασε, βούτηξε την πένα στο μελάνι και υπέγραψε:

«Κρατικός υπάλληλος Εφίμ Φόμιτς Περεκλάντιν!!!»

Βάζοντας τα τρία θαυμαστικά ένιωσε ενθουσιασμό, αγανάκτηση, ικανοποίηση, κι έβραζε από οργή.

«Να, για να μάθεις! Να, για να μάθεις!» μουρμούρισε, πιέζοντας την πένα.

Το φωτεινό σημείο ικανοποιήθηκε κι αυτό και εξαφανίστηκε».

  Έτσι τελειώνει το διήγημα.