Maziar Miri (1974 - )

 

Maziar Miri (1974 - )

 

  Τον Maziar Miri τον είδαμε πακέτο με την ευκαιρία της δωρεάν προβολής της ταινίας του «Πισίνα ζωγραφικής» σε ένα εξαήμερο ιρανικού κινηματογράφου στο Στούντιο.

  O Maziar Miri σπούδασε μοντάζ και ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας ντοκιμαντέρ.

  Στις ταινίες του βλέπουμε τη «φεμινιστική» ματιά του και την κριτική του τόσο για το καθεστώς όσο και για την παράδοση και την ιρανική κοινωνία.

  Την πρώτη του ταινία, το «Μισοτελειωμένο τραγούδι» (2001) είναι κυριολεκτικά δύο σε ένα. Φεμινιστική και κριτική για το καθεστώς. Καταγγέλλει την απαγόρευση στις γυναίκες να τραγουδάνε. Βραβεύτηκε σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, όμως στο Ιράν δεν προβλήθηκε ποτέ.

  Αντιγράφω την πλοκή της από το IMDb:

  «O Farhad πηγαίνει στην πατρίδα του το Χορασάν για να ηχογραφήσει δημοτικά τραγούδια της περιοχής. Το μόνο πρόσωπο που θα μπορούσε να τα τραγουδήσει είναι μια γυναίκα που έχει εξαφανιστεί. Αρχίζει να την ψάχνει».

  Στη δεύτερη ταινία του, το «Σταδιακά» (2006), κριτικάρει τους αυστηρούς κώδικες ηθικής της ιρανικής κοινωνίας. Η γυναίκα του έφυγε από το σπίτι για να συναντήσει τον γκόμενο. Αυτός δεν εμφανίστηκε. Επέστρεψε σπίτι. Ο άντρας της τη συγχώρησε. Και εξαφανίστηκαν από προσώπου γης.

  Στην τρίτη ταινία του, την «Αμοιβή της σιωπής» (2007) διεκτραγωδεί τη μοίρα των βετεράνων του πολέμου.

  Στην τέταρτη ταινία του, «Το βιβλίο του νόμου» (2008), κωμωδία, σατιρίζει την υποκριτική στάση απέναντι στο κοράνι και στη σαρία. Ενώ υποκρίνονται τους πιστούς μουσουλμάνους δεν τηρούν πολλούς κανόνες.

  Απαγορεύτηκε η προβολή της ταινίας τόσο σε ξένα φεστιβάλ όσο και στο Ιράν. Επιτράπηκε μετά από δυο χρόνια, όταν ο Μιρί έκοψε 9 λεπτά από το φιλμ.

  Στη «Γη της ευτυχίας» (2011) ο Μιρί θίγει ένα θέμα που δεν αφορά μόνο την ιρανική κοινωνία. Μπορεί μια γυναίκα να κάνει έκτρωση χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της; Η καταφατική απάντηση είναι δεδομένη. Αυτή φέρει το βάρος και τα προβλήματα της εγκυμοσύνης, και εξάλλου πρόκειται για τη δική της ζωή.

  Να θυμίσουμε ότι στο ισλάμ το παιδί ανήκει στον πατέρα, όχι στη μητέρα. Σε περιπτώσεις διαζυγίου, περίπου στις 90% των περιπτώσεων την επιμέλεια του παιδιού την αναλαμβάνει ο άντρας, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στις δικές μας κοινωνίες.  

  Στην «Πισίνα ζωγραφικής» (2013) ο Μιρί διεκτραγωδεί τη μοίρα των μη ευνοημένων από τη φύση. Ελαφρά καθυστερημένοι οι γονείς, ο γιος τους ζητάει από τη δασκάλα του να τον υιοθετήσει.

  Στην «Σάρα και Αΐντα» (2017), την τελευταία μέχρι στιγμής ταινία του, ο Μιρί επιστρέφει στο φεμινισμό της πρώτης. Η Αΐντα σκοτώνεται, η Σάρα θα πάει φυλακή. Αιτία; Ένας ανεπρόκοπος γιος και ένας απατεώνας.