Majid Barzegar, A very ordinary citizen (2015)

 

Majid Barzegar, A very ordinary citizen (2015)

 

  Ο πολύ συνηθισμένος πολίτης είναι ένας ογδοντάρης. Αργότερα θα μάθουμε ότι πάσχει από ADHD. Ζει μόνος, ο γιος του είναι στον Καναδά, ένας συνηθισμένος προορισμός για τους ιρανούς. Ο γυναίκα του σκοτώθηκε, και ένα παιδί το ίδιο, κάποιος ήταν υπεύθυνος γι’ αυτό. Θα πάει κάποια στιγμή να τον βρει, ο άλλος θα τον κτυπήσει και θα τον τραυματίσει στον κρόταφο. Θα του βάλουν ράμματα.

  Ο γιος δεν μπορεί να επιστρέψει, τον καλεί να πάει αυτός στον Καναδά. Μια κοπέλα από ένα τουριστικό πρακτορείο θα τον συνοδέψει, όλα θα πάνε καλά, τον διαβεβαιώνει.

  Και εδώ πρέπει να κάνω μια παρέκβαση.

  Έχω γράψει αρκετές φορές ότι το σενάριο είναι υποτιμημένο σε σχέση με τη σκηνοθεσία. Βέβαια οι μεγάλοι σκηνοθέτες που κάνουν cinema d’ auteur πιστώνονται και για τα δυο.

  Όμως δεν είναι μόνο το σενάριο.

  Ταινίες που οι σκηνές τους διαδραματίζονται σε εξωτερικούς χώρους, ιδιαίτερα σε καταπράσινα εξοχικά περιβάλλοντα όπως αυτές της Naomi Kawase, μου αρέσουν ιδιαίτερα, έχω γράψει γι’ αυτό.

  Μου αρέσουν ταινίες με μεγάλης διάρκειας πλάνα. Αυτές με τα μικρά που έχουν γρήγορο ρυθμό, συνήθως αμερικανιές, με κουράζουν, έχω γράψει και γι’ αυτό.

  Επίσης με κουράζουν πλάνα γυρισμένα με hand cam που κινούνται αδιάκοπα, και γι’ αυτό έχω γράψει.

  Αυτό που δεν έχω γράψει, ίσως γιατί το θεωρούσα αυτονόητο, μου αρέσουν ταινίες όπου η κεντρική ηρωίδα είναι μια όμορφη κοπέλα.

  Τέτοια είναι η υπάλληλος στο τουριστικό γραφείο.

  Την επισκέπτεται συχνά εκεί, με αποτέλεσμα να της δημιουργεί προβλήματα.

  Όχι, δεν έκανα λάθος, της λέει κάποια στιγμή «Σ’ αγαπώ».

  Γεροντοέρωτας;

  Ογδοντάρης, σίγουρα πλατωνικός. Και να του σηκωνόταν δεν είχε ελπίδες για ανταπόκριση. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς εστέτ όπως εγώ για να θαυμάζει την ομορφιά.

  Και σίγουρα δεν είναι σαν τον Καράβελα του Θεοτόκη, που ήλπιζε σε ανταπόκριση.

  Έζησα κι εγώ, για δευτερόλεπτα, κάτι τέτοιο με τον πατέρα μου, ογδοντάρης τότε και αυτός.

  Να πάρουμε στο αμάξι μας την όμορφη ξαδέλφη μου.

  Φυσικά αυτή η ταινία, με την όμορφη υπάλληλο, μου άρεσε περισσότερο από τον «Parviz», την προηγούμενη ταινία του, όπου δεν υπήρχε καμιά νεαρή όμορφη γυναίκα. Η μόνη γυναίκα την οποία βλέπαμε συχνά ήταν η ηλικιωμένη που θα παντρευόταν τον πατέρα του, καλοστεκούμενη βέβαια.

  Αρπάζει το ταμείο από ένα μαγαζί και της το προσφέρει. Αυτή φυσικά αρνείται, χωρίς να ξέρει ότι είναι κλεμμένο. Και τον παρακαλεί να μην ξαναπεράσει από το πρακτορείο (μια φορά είχε στηθεί εκεί όλη νύχτα και περίμενε να ανοίξουν), κινδυνεύει να την απολύσουν, δεν θέλει να χάσει τη δουλειά της.

  Θα έλθει η αστυνομία να τον συλλάβει για την κλοπή.

  Το αστυνομικό όχημα με το οποίο τον μεταφέρουν θα έχει ένα τροχαίο. Ένας αστυνομικός που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα έχει παγιδευτεί. Όλοι ασχολούνται μ’ αυτόν.

  Ο ήρωάς μας ανοίγει την πόρτα και απομακρύνεται σαν κύριος.

  Και η ταινία τελειώνει εδώ.

  Θα μείνω στο μακρύ στοχαστικό πρώτο πλάνο, σχεδόν τρίλεπτο, με την ταινία να τον παρακολουθεί για αρκετή ώρα σε τράβελινγκ καθώς πηγαίνει σπίτι του.

  Αυτή η ταινία μου άρεσε περισσότερο από τον «Parviz», την προηγούμενη ταινία του.