Maziar Miri, Πισίνα ζωγραφικής (The painting pool, 2013)

 

Maziar Miri, Πισίνα ζωγραφικής (The painting pool, 2013)

 

  Προβάλλεται αυτή την ώρα στο Στούντιο, δωρεάν, η τελευταία ταινία ενός εξαήμερου ιρανικού κινηματογράφου.

  Ένα ζευγάρι που έχουν μια ελαφρά καθυστέρηση εργάζονται σε μια φαρμακευτική εταιρεία συσκευάζοντας φάρμακα. Όμως κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν απολύσεις. Απολύουν τον άντρα. Η γυναίκα παρακαλεί να απολύσουν αυτή, όμως δεν γίνεται, αυτή είναι η άνωθεν εντολή.

  Τους βλέπουμε πόσο αγαπιούνται, και πόσο αγαπούν το αγοράκι τους που είναι μαθητής δημοτικού. Είναι φίλος με το γιο της δασκάλας του.

  -Πολύ σας πάει αυτό το φόρεμα κυρία, της λέει.

  Κάποια στιγμή που ο πατέρας του τον χαστουκίζει γιατί κάτι έκανε στη μητέρα του, σηκώνεται και φεύγει και πάει στο σπίτι της δασκάλας του. -Μπορείτε να με πάρετε γιο σας κυρία;

  Στην τάξη κάθεται δίπλα στο παράθυρο. Ο πατέρας του πηγαίνει και του μιλάει. Πολύ συγκινητικά τα όσα του λέει.

  Μα είναι δυνατόν να απαρνηθεί τους γονείς του για ένα χαστούκι που έφαγε, και γιατί η μητέρα του δεν τα καταφέρνει να φτιάχνει πίτσα σε αντίθεση με τη δασκάλα του;

  Στην τελευταία σκηνή, σε drone shot, τον βλέπουμε μαζί με το φίλο του, στην αυλή του σπιτιού τους, να προσπαθούν να μάθουν τον πατέρα του να οδηγεί μηχανάκι. Μόνο έτσι θα τον προσλάβουν στην πιτσαρία.

  Και το drone ανεβαίνει όλο και ψηλότερα, πριν εμφανιστούν τα γράμματα τέλους.

  Να επισημάνουμε δυο στοιχεία που είδαμε στην ταινία: Πληθωρισμός και ανεργία. Τα ξέρουμε κι εμείς στην Ελλάδα πολύ καλά.

  Και ο άντρας της δασκάλας του είναι άνεργος. Το ρίχνει στα αντικαταθλιπτικά, εν αγνοία της. Δεν μπορεί, επιστήμονας, να πάει να δουλέψει ντελιβεράς ή κάτι άλλο παρόμοιο, εντελώς δυσανάλογο με τα προσόντα του.

  Και ένα ανθρωπολογικό στοιχείο.

  Η εργατική τάξη, όπως οι γονείς του παιδιού, τρώνε πάνω σε χαλί. Η αστική τάξη, όπως οι γονείς του φίλου του, σε τραπέζι.

  Αποφάσισα να τον δω πακέτο, όπως και τον Ebrahim Hatamikia, του οποίου έχω ήδη δει άλλες τέσσερις ταινίες και που θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ιρανούς σκηνοθέτες. Και επί τέλους αποφάσισα να συνεχίσω το αρχινισμένο «Σύντομη εισαγωγή στον Ιρανικό κινηματογράφο», με την ελπίδα να το τελειώσω.    

  H προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την «Felicity land».